مذاکرات هسته ای در وین 6 به ایستگاه پایانی خود می رسد؟

به گزارش اقتصاد نیوز،ششمین دور مذاکرات هسته ای ایران و 1+5 که با هدف دستیابی به توافق جامع هسته ای از روز دوازدهم تیرماه آغاز شده است ماراتن نفسگیری است که در سکوت کامل خبری هیات های مذاکره کننده در حال پیشروی است.

این مذاکرات اگر چه براساس گفته های وزیر خارجه کشور تعداد پرانتزهای آن بیشتر از تعداد کلمات متن اش است اما شاید بتوان آن را تنها راه حل عاقبت به خیر شدن پرونده هسته ای ایران قلمداد کرد.البته با استناد به گفته های ظریف که می گوید شاید نزدیک به 50 درصد متن موردتوافق باشد ترسیم افقی مثبت در روند توقف محدودیت های اقتصادی کشور چندان دشوار نیست هر چند که تاکید می شود موارد اختلافی ایران و 1+5 همچنان به قوت خود باقی است.

"وین6"را شاید بتوان محل تلاقی اراده های ایران و 1+5 پس از یک دهه کش مکش و مناقشه نیز دانست که ماحصل آن می تواند منجر به توقف اعمال تحریم های یک جانبه و چندجانبه اروپا و آمریکا و البته محدودیت های اقتصادی جهان علیه ایران شود.

این مذاکرات براساس اظهارات وزیرخارجه کشور باید نه به یک توافق خوب یا بد بلکه به توافقی پایدار بیانجامد که اساسا نتیجه درک مشترک و نه تحمیل مواضع یک طرف بر طرف دیگر باشد.

توافقی که بزرگترین دستاورد آن برای هیات ایرانی توقف محدودیت های اقتصادی کشور و برای هیات پرتعداد آمریکایی خاتمه یافتن بزرگترین پرونده جنجال برانگیز دهه اخیر باشد که افتخار آن نصیب دموکرات ها و تیم حاکم بر کاخ سفید می شود تا در انتخابات سال 2016 ریاست جمهوری آمریکا برگ برنده حزب حاکم ایالات متحده در برابر رقیب جمهوری خواه اش باشد.

حضور پرتعداد هیات آمریکایی در وین 6 را نیز می توان نشات گرفته از همین خواسته تلقی کرد.هیاتی 15 نفره از چهره های سرشناس سیاسی و متخصصین امر تحریم که هر یک برای خود حرفی برای گفتن دارند.

هیاتی با حضور  «ویلیام جی. برنز» قائم مقام وزارت خارجه،- «وندی شرمن» مدیر امور سیاسی وزارت خارجه آمریکا،- «جاکوب (جیک) سالیوان» معاون دستیار رئیس‌جمهور و مشاور امنیت ملی معاون رئیس‌جمهور،- «بروک اندرسون» مشاور ارشد وزیر خارجه و قائم مقام امور خارجی در مذاکرات هسته‌ای،- «جیمز تیمبی» مشاور ارشد قائم مقام کنترل تسلیحات و امنیت بین‌الملل،- «رابرت مالی» مدیر ارشد امور ایران، عراق و کشورهای خلیج (فارس) در شورای امنیت ملی،- «پائول اروین» مدیر منع گسترش شورای امنیت ملی،- «آدام زوبین» مدیر دفتر کنترل دارایی‌های وزارت خزانه‌داری،- «ریچارد نفیو» معاون هماهنگ‌کننده سیاست‌های تحریمی وزارت خارجه،- «ریچارد ویل» مدیر دفتر پادمان‌ها و ایمنی هسته‌ای اداره ملی امنیت هسته‌ای وزارت انرژی،- «مری هارف» معاون سخنگوی وزارت خارجه،- «آلن ایر» سخنگوی فارسی زبان وزارت خارجه،- «دیو تیانتاوچ» مسئول امور عمومی ایران در وزارت خارجه،- «مصطفی پوپال» دستیار ویژه معاون وزیر خارجه،- «کارلوس دخوآنا» دستیار ویژه قائم مقام وزارت این کشور که متبحرترین گزینه های حاضر در دولت اوباما هستند. 

هرچند که به نظر می رسد با توجه به اختلافات بیشمار طرفین مذاکره کننده این روند تا واپسین روزهای برگزاری نشست نیز به درازا بیانجامد.آنچنانکه خبرگزاری آسوشیتدپرس خبر می دهد مذاکرات بر سر برنامه هسته‌ای ایران به دلیل اختلاف نظرهای طرفین پیشرفت کمی داشته است .یکی از اصلی ترین تفاوت دیدگاه های ایران و 1+5 در این مذاکرات یعنی غنی‌سازی اورانیوم هنوز به قوت خود باقی است.تعداد سانترفیوژهای ایران نیز از جمله موارد اختلافی ایران و 1+5 است که تهران به هیچ وجه حاضر به پذیرفتن خواسته های غرب نسبت به تقلیل 19هزار سانترفیوژ خود به کمتر از هزار عدد نیست.

از جمله دیگر موارد اختلافی مذاکره کنندگان پرونده هسته ای ایران زمان اجرای توافق جامع هسته ای است که غرب بر پروسه ای تدریجی و 20 ساله تاکید می کند اما ایران به جهت پاسخگویی به افکار عمومی خود و اقناع دیدگاه های مردمی مایل است تا این روند در طول چهار تا پنج سال به سرانجام برسد.

PMD یا بررسی ابعاد فعالیت نظامی احتمالی ایران از جمله توسعه فناوری های R&D یا "برنامه تحقیق و توسعه"؛ غربی ها مایلند برنامه تحقیق و توسعه در ایران عملا تعطیل شود و ماشین های ایران از نسل اول فراتر نرود. ،بازطراحی راکتور اراک و کاهش قدرت راکتور از 40 به 10 مگاوات تا پلوتونیوم تولیدی راکتور در واحد زمان کاهش یابد و در نهایت تدوین یک رژیم بازرسی ویژه ایران که احتمالا در یک قطعنامه شورای امنیت تصویب خواهد شد از موارد اختلافی دیگری است که در تدوین متن توافق نهایی به آن توجه می شود.

در صورتی که ایران و 1+5 بتوانند در رابطه با ساز و کار تدوین توافق جامع هسته ای به اتفاق نظر برسند پروسه تحریم های ایران در شیب نزولی قرار می گیرد و به گفته وزیر امور خارجه کشورمان این سه هفته سرنوشت ساز فرصتی منحصر به فرد برای تاریخ ساز شدن است تا به توافقی جامع درمورد برنامه هسته ای ایران دست یافته و به بحران غیر ضروری که ما را از پرداختن به چالش های مشترکی نظیر رخداد های وحشتناک عراق باز داشته، پایان دهیم.