هیولایی به نام تکنولوژی

به گزارش اقتصاد نیوز و به نقل از ایسکانیوز، فناوری برای همه مردم جهان ارزشمند است؛ اما پیشرفت فناوری‌های مختلف و گسترش استفاده از آنها چندان هم بی ضرر نبوده و در برخی موارد خطرات بزرگی را برای سلامت انسان به همراه داشته است. بسیاری از پدر و مادران در مورد حفظ حریم خصوصی و ایمنی آنلاین در فناوری‌های طراحی شده برای فرزندان خود ابراز نگرانی می‌کنند و این در حالی است که والدین بسیار کمتر از خود بچه‌ها در مورد تکنولوژی مخصوص کودکان می‌دانند.

تحقیق جدید انجام شده در دانشگاه «واشنگتون» نشان داده هنگامی که بچه‌ها از عجیب و غریب بودن تکنولوژی صحبت می کنند، منظورشان دقیقا چیست؛ تکنولوژی‌‌ای که برای کودکان به مثابه یک فرشته است، در برخی اوقات تبدیل به هیولا می‌شود!

کودکان در این مطالعه، « تکنولوژی وحشتناک » را به عنوان چیزی غیرقابل پیش بینی یا تهدید مبهم معرفی می‌کنند که ممکن است موجب آسیب فیزیکی یا تهدید یک رابطه مهم برای آنها شود. محققان همچنین 5 جنبه از فناوری‌های در حال ظهور را مشخص می‌کنند که می تواند به تشکیل این احساس ابهام کمک کند.

در همین راستا «جیسون یپ» سرتیم این مطالعه تحقیقاتی در دانشکده اطلاعات دانشگاه واشنگتن می‌گوید: «در طول سال ها کار با بچه‌ها متوجه شدیم که از کلمه «وحشتناک» به عنوان راهی برای رد فناوری های خاص استفاده می‌کنند؛ اما بچه‌ها برای بیان احساسی که غالبا در این باره دارند با مشکل مواجه می شوند. بنابراین ما یک سری فعالیت ها را طراحی کردیم تا فرصتی را برای توضیح افکار آنها و همچنین درک آنچه که آنها در صدد توضیح آن هستند، فراهم کنیم.

تحقیقات قبلی نشان داد که بزرگسالان « تهدید مبهم » را به عنوان عجیب و غریب و ترسناک توصیف می کنند؛ بنابراین تیم تحقیقاتی 4 جلسه طراحی جداگانه را انجام داد تا ببیند آیا کودکان نیز احساس مشابهی در مورد تکنولوژی ترسناک دارند؟ در این جلسات 11 کودک 7 تا 11 ساله حضور داشتند. در فرم پرسش‌ها، تکنولوژی به دو نوع « واقعی » و « خیالی » تقسیم شده و برای هر کدام سوالاتی طراحی شده بود که در زیر آنها، کودک باید به 3 گزینه «عجیب»، «غیرعجیب» و یا «نمی‌دانم» جواب می دادند. در همین رابطه تکنولوژی در دستگاه‌هایی که می توانست آسیب فیزیکی وارد آورده و یا سبب ایجاد اختلال در روابط مهم برای کودکان شود، بیشتر از طرف آنها به عنوان دهشتناک رتبه‌بندی شدند.

در همین راستا الکسیس هاینیکر، استادیار دانشکده « iSchool » می گوید: هنگامی که ما در حال ایجاد چالش برای ذهن کودکان با هدف بهتر جواب دادن و درک نگرانی‌های آنان در خصوص تکنولوژی بودیم، حتی تصورش را هم نمی‌کردیم که بچه‌ها نگران این باشند که تکنولوژی های موجود بین آنها و والدینشان فاصله انداخته یا موجب به هم خوردن ارتباطات عاطفی آنها شود و این مسئله تا جایی برای آنها مهم باشد که به یک دغدغه ذهنی برایشان بدل شود.

5 ویژگی تکنولوژی که به ایجاد ترس می انجامد

تکنولوژی ها شاید به خودی خود ترسناک نباشند اما گاهی وجود فاکتورهایی در آنها باعث القای حس ترس عجیب و غریب به نوجوانان و کودکان می شود. در زیر به توضیح عواملی که باعث وحشت بچه ها شده، پرداخته ایم.

1. فریب در مقابل شفافیت

بچه‌ها می خواهند بدانند که یک فناوری چگونه کار می‌کند و یا یک دستگاه چه اطلاعاتی را جمع آوری می‌کند. به عنوان مثال، زمانی که یک کودک از یک دستیار صوتی دیجیتال می پرسد که «آیا او را در خواب خواهد کشت؟» و دستگاه در جواب می گوید «من نمی‌توانم به این سوال پاسخ دهم» کودک بالطبع نگران خواهد شد.
در همین راستا یپ می گوید: « اگر از دستگاه پرسیده شود که چند تار مو روی سر من وجود دارد؟ » جواب بالا منطقی به نظر می‌رسد؛ اما در پاسخ به سوالات خاص این چنینی کودکان، چنین پاسخی به نظر می‌رسد که فریبنده باشد.

2. ظاهر فیزیکی شوم

بچه‌ها به اینکه یک تکنولوژی چگونه به نظر برسد صدا بدهد یا احساس شود حساس هستند؛ اما این بدان معنا نیست که فقط فناوری‌های سنتی برای آنها ترسناک به نظر برسند. بچه‌ها حتی از Maslo هم می‌ترسند؛ برنامه ای با نقطه سیاه بزرگی به عنوان علامت ظاهری، که برای بچه‌ها ترسناک است؛ زیرا به نظر می‌رسد که یک «روح سیاه» یا «سیاه چاله»ای در آن نهفته باشد.

3. عدم کنترل

بچه‌ها می خواهند دسترسی فناوری به اطلاعات و همچنین ادامه جریان اطلاعات را از طریق والدین خود کنترل کنند. به عنوان مثال، هنگامی که از بچه‌ها خواسته شد تا طراحی یک فناوری را که قابل اعتماد باشد بر عهده بگیرند، برخی از کودکان یک سطل زباله هوشمند طراحی کردند. با استفاده از این فناوری می توانستند هر بار که از آن سیستم های تشخیص هویت استفاده می کردند، داده‌های تشخیص چهره خود را اسکن کرده و حذف کنند. سطل زباله آنها همچنین می توانست دکمه ای برای حذف دستی داده‌ها داشته باشد.

4. غیر قابل پیش بینی بودن
بچه‌ها دوست ندارند که فناوری به طور غیر منتظره‌ای کارها یا اعمال آنها را پیش‌بینی کند، مثل این که به طور اتوماتیک نام آنها را بداند و یا خنده‌شان را پیش‌بینی کند. برای بچه‌ها، خنده می تواند به مثابه ارتباط متقابل پنهان و یا احتمالا مخرب باشد.

5. تقلید

بچه‌ها تکنولوژی‌ای که وانمود می‌کند چیز دیگری است را دوست ندارند، به ویژه هنگامی که تلاش می‌کند ادای آنها را درآورده و یا سبک زندگی مردم را تقلید کنند. فناوری‌ای که آنها را تقلید می کند، می تواند تلاش کند که هویت آنها را نیز سرقت یا روابط خانوادگی را مختل کند.

والدین نگران

ترس در مورد رابطه‌ کودک با تکنولوژی موضوع جدیدی نیست؛ قبلاً هم چنین موقعیت هایی برای ظهور و بروز فناوری ها، تکنولوژی ها و وسایل جدید در هر عصر و زمانی وجود داشته است. این نگرانی کاملا جدا از دغدغه‌ای است که خود کودکان نسبت به تکنولوژی‌ها حس می‌کنند و از منظر یک شخص بزرگسال به آنها نگاه می شود.

درصد کودکان آمریکایی 8 سال به پایین که به دستگاه های هوشمند دسترسی دارند از 52 درصد در سال 2011 به 75 درصد در سال 2013 رسیده است. مقدار زمانی که آنها از این دستگاه ها استفاده می‌کنند، 3 برابر شده است.

استفاده از رسانه‌های جمعی در میان کودکان بزرگ‌تر حتی بیشتر از این میزان است. آکادمی اطفال در آمریکا دریافته است که کودکان 8 تا 10 ساله به طور متوسط روزانه 8 ساعت را با وسایلی چون تلفن‌های هوشمند، تبلت، بازی‌های ویدئویی و دیگر وسایل دیجیتال می گذرانند. کودکان بزرگ‌تر و نوجوانان روزانه بیش از 11 ساعت را با این وسایل مشغولند. این آمار و ارقام برای کودکانی که در اتاق خود تلویزیون دارند به مراتب بیشتر هم می‌شود.
با توجه به این آمارها و اطلاعات نقش آموزش و اطلاع‌رسانی درباره پیامدهای استفاده از تکنولوژی و غلبه بر ترس کودکان پررنگ‌تر می‌شود.

بچه‌ها می خواهند احساس امنیت کنند

این تیم تحقیقاتی متوجه شد که بزرگسالان مورد اعتماد برای کودکان، تاثیر بسزایی روی این دارند که فرزندانشان یک دستگاه‌های خاص را وحشتناک ببینند یا خیر. به عنوان مثال، یک کودک تلفن های هوشمند راعجیب نمی‌داند؛ زیرا پدر و مادرش را در حال استفاده از آن دیده است. در مقابل بچه دیگر فکر می کرد که لپ تاپ ها وحشتناک‌اند؛ زیرا پدر و مادرش یک قطعه کاغذ را روی دوربین آن گذاشته اند تا دزدان را دور نگه دارند!

در همین راستا هاینکر می گوید: «کودکان در مقایسه با زمانی که رشد می کردند، دسترسی به فناوری‌های مختلفی دارند؛ اما ترس های اصلی آنها تغییری نکرده است. بچه‌ها می خواهند احساس امنیت جسمی و انعطاف پذیری به بزرگسالان اطمینان داشته باشند که قصد محافظت از آنها را دارند. »

چه باید کرد؟

تمامی 5 موضوع مطرح شده در گزارش در یک شاخصه با هم مشترک هستند و آن هم به مبهم بودن این تهدیدات برای کودکان باز می گردد. در این جا به صورت اخص هیولایی مطرح نیست بلکه چیزی که بیشتر برای کودکان ترسناک به نظر می رسد این است که آنها از پیامدهای اقدامات و تصمیماتشان در خصوص استفاده از این فناوری ها مطمئن نیستند.

محققان اذعان می‌کنند که نتایج تحقیق آنها می تواند به ایجاد فناوری کمک کند که حس نادرست عدم امنیت را در آنها از بین ببرد. البته آنها فکر می‌کنند که مهم‌تر از این مسئله اطلاع رسانی در خصوص آن به عموم مردم است تا والدین به این واسطه در مورد فناوری و هر گونه ترسی که ممکن است از آن به وجود آید، با بچه‌های خود صحبت کنند.

والدین باید به فرزندان خود برقراری یک رابطه سالم با تکنولوژی را یاد دهند اما در کنار آن باید راهنما و پشتیبانی بجا داشته باشند تا بچه ها یاد بگیرند که چگونه بین دنیای مجازی و واقعی توازن برقرار کنند.

کودک ممکن است والدین را الگوی خود در استفاده از تکنولوژی بداند بنابراین بچه هایی که در خانواده های دارای رفتار سالم در زمینه تکنولوژی زندگی می کنند، همان رفتارهای سالم را تقلید خواهند کرد.