خشکسالی در دشت پوشاک زنانه / آنها که می‌گویند سرمایه‌هایشان دارد آب می‌شود

دستش را زیر چانه گذاشته و ویترینش را نگاه می‌کند. سر درد و دلش که باز می‌شود، می‌گوید: هم تولید کننده‌ام و هم توزیع کننده. بیش از ۱۰ کارگر دارم. مالیاتم را به موقع می‌دهم، اما در ‌‌نهایت سودی که عایدم می‌شود از حقوق یک کارمند هم کمتر است. اگر به جای کار تولیدی، وارد کار صرافی می‌شدم، سرمایه‌ام چند برابر می‌شد اما الان سرمایه هم مثل یخ آب می‌شود و کاری از دستم برنمیاد.

در بازارشان که قدم بزنی، تب و تاب نمی‌بینی. آنقدر این تب و تاب نادیده شده که حتی به اشتباه می‌افتی که شاید اینجا بازار عمده فروشان لباس زنانه نیست و این روز‌ها هم شب عید نیست. اگر با همین شک وارد مغازه‌ها شوی این جمله‌ها را می‌شنوی:

-ساعت چهار بعد از ظهره، هنوز دشت نگرفتم.
-یک هفته ست دشت نکردم!
- امروز یکشنبه ست. هنوز برای این هفته فاکتور نداشتم.
-وضع بازار فاجعه ست.
-دو سال پیش این موقع کمبود جنس داشتم، الان ازدیاد جنس دارم.
-80 درصد نسبت به پارسال فروشم کم شده.

اغلب عمده فروشان بازار لباس‌های زنانه می‌گویند: تولید لباس‌ها تولید خودشان است اما پارچه‌ها وراداتی از چین، اندونزی، کره و ترکیه است.

به گزارش «اقتصاد نیوز»،‌ البته عده‌ای از فعالان بازار می‌گویند: پارچه‌های ترک گران است. به همین دلیل پارچهٔ ترکی باف چین و اندونزی هم به اسم پارچه ترک وارد می‌شود.

فروشندگان اظهار می‌کنند: کیفیت لباس‌های ایرانی به هیچ عنوان به پای لباس ترک نمی‌رسد و مشتری هم جنس ترکی را بیشتر می‌پسندد. اما الان مشتری اگر باشد، به دنبال جنس ارزان است.

چند تن از عرضه کنندگان پوشاک معتقدند: مشکل لباس‌های ایرانی این است که دوخت و برش لباس ترک را ندارند که این موضوع به نداشتن مهارت خیاطان و همچنین وارد نشدن چرخ خیاطی‌های جدید و دستگاه‌های برش لیزری است.

به گفته این افراد سرشانه لباس‌های ایرانی به نسبت سایز لباس کوتاه است، آستین لباس هم تاب دارد و دکمه‌ها بعد از دو روز می‌افتند.

البته تریکو فروشان می‌گویند: در لباس‌های تریکو که عمدتا لباس خانه و راحتی و ورزشی هستند، از پارچه ایرانی استفاده می‌کنند، زیرا تریکوی ایرانی مارک نیکریس کیفیت بالایی دارد و می‌تواند با قیمت ارزان‌تر با جنس ترک رقابت کند.