کارت‌های «ترامپ» در دیدار «اون»
به گزارش اقتصادنیوز در سنگاپور به ایستگاه آخر برسد و فصل جدیدی از روابط میان کره‌شمالی با جهان برقرار شود. در همین رابطه، پرسشی مطرح شده مبنی بر اینکه آیا دولت ترامپ سنگاپور را تصادفا انتخاب کرد یا عمدی در کار او بود؟ «گراهام آلیسون»، استاد مطالعات حکومت در دانشکده کندی در هاروارد، در ۸ ژوئن ۲۰۱۸ در یادداشتی برای نشنال اینترست می‌نویسد: یکی از کارت‌های ترامپ در مذاکره با «اون» این دیدگاه ترامپ است که کره‌شمالی می‌تواند به کشوری موفق تبدیل شود. ترامپ در یکی از توییت‌های خود نوشته بود: «به راستی معتقدم کره‌شمالی پتانسیل بالایی دارد و روزگاری می‌تواند به کشوری موفق به لحاظ مالی و اقتصادی تبدیل شود. کیم‌جونگ‌اون در این زمینه با من موافق است. این امر رخ خواهد داد.» اگر هدف تلنگری به یکی از فقیرترین و منزوی‌ترین رهبران جهان باشد، شاید سنگاپور به‌عنوان کشوری کوچک و با جمعیتی کمتر از کره‌شمالی بی‌تردید جذاب‌ترین مورد باشد. این کشور کوچک یکی از عجایب جهان مدرن است. با جمعیتی دو برابر پیونگ‌یانگ، تولید ناخالص داخلی سنگاپور ۳۸ برابر بیشتر از کره‌شمالی است. امروز، سنگاپوری‌ها به‌طور متوسط ثروتمندتر از آمریکایی‌ها و دو برابر ثروتمندتر از کره‌جنوبی‌ها هستند. ۵۰ سال پیش وقتی سنگاپور زیر لوای «لی کوان یو» به استقلال دست یافت وضعیتی شبیه به کره‌شمالی امروز داشت. اما به یمن رهبری فوق‌العاده، استقبال از اقتصاد بازار و ادغام در اقتصاد جهانی سنگاپور به سرعت در مسیر رشد قرار گرفت. اگر کسی این کشور را با همسایه‌اش فیلیپین یا کشور آفریقایی زیمبابوه مقایسه کند، نتایج واقعا شگفت‌انگیز می‌شود. امروزه از هر هزار کودکی که در سنگاپورِ امروز متولد می‌شود فقط ۲/ ۲ نفر در دوران کودکی می‌میرند. نرخ مرگ‌ومیر کودکان در آمریکا سه برابر این سطح است. در فیلیپین این میزان ۲۱ نفر در هر هزار نفر است و در زیمبابوه ۴۰ نفر از هر هزار نفر. در رده‌بندی بلومبرگ هم سنگاپور یکی از سالم‌ترین کشورهای دنیاست.
هر سال بانک جهانی شاخص‌های حکمرانی (کارآمدی حکومت، برابری نزد قانون، حاکمیت قانون و کنترل فساد) را مشخص می‌کند. در تمام این شاخص‌ها سنگاپور به‌طور چشمگیری جلوتر از آمریکا ایستاده است. گزارش سالانه خانه آزادی در مورد مشارکت دموکراتیک و آزادی‌های فردی آمریکا را تقریبا در صدر قرار می‌دهد و سنگاپور پس از کره‌جنوبی و فیلیپین قرار می‌گیرد. «یو» که در سال ۲۰۱۵ درگذشت به صراحت می‌گوید: صدها هزار نفر از کسانی که در فیلیپین دموکراتیک زندگی می‌کنند می‌خواهند به سنگاپور بیایند؛ چه تعداد سنگاپوری می‌خواهند به فیلیپین بروند؟ تردیدی نیست که کره‌شمالی طرحی برای اتخاذ سبک دموکراسی آمریکایی ندارد. هدف اصلی «اون» این است که همچون پدر و پدربزرگش به‌صورت ابدی در قدرت باقی بماند. اما می‌تواند الگویی نزدیک به سنگاپور یا چین را برای کشورش بیابد. یک وجه تفاوت میان «یو» و «اون» وجود دارد: رهبر کره‌شمالی می‌خواهد از بازگشایی اقتصادی به نفع بقای خود و تقویت قدرتش استفاده کند اما «لی کوان یو» و «شی‌جین‌پینگ» بر این اعتقادند که مشروعیت سیاسی در وهله اول به عملکرد و کارآمدی مربوط است. رهبر فقید سنگاپور می‌گفت: «هدف نهایی یک نظام سیاسی باید برقراری شرایطی باشد که شرایط زندگی را برای مردمانش بهبود بخشد.» آیا سنگاپور می‌تواند به الگویی برای معجزه اقتصادی در کره‌شمالی تبدیل شود؟
