اینترنت چگونه از اقیانوس ها عبور می کند؟

جین استوول که بر فرایند ساخت و ساز پروژه های کابلی گوگل در بستر دریا نظارت دارد در این باره می گوید:مردم تصور می کنند که اطلاعاتشان در کلاود است اما اینطور نیست. دیتای آنها در اقیانوس است.

این اطلاعات برای آنکه به اقیانوس ها برسند فرایندی زمان بر و البته هیجان انگیز را پشت سر می گذارند. یک کشتی ۱۳۸ متری به نام دیوربل (Durable) قرار است کابل های مورد نیاز پروژه اتصال آمریکا به شیلی را به محل مورد نظر برساند. اما این کابل ها ابتدا در داخل کارخانه بزرگی واقع در Newington نیوهمپشایر جمع می شود که چند کیلومتری تا موقعیت اصلی فاصله دارد. کارخانه متعلق به شرکتی به نام ساب کام (SubCom) است و با ماشین آلاتی خاص پرشده که کشش موجود در سیم را اندازه گرفته و روی آن لایه محافظ قرار میدهند.

 

این کابل ها مجموعه ای از رشته های فیبر شیشه ای هستند که در کنار یکدیگر قرار داده شده اند و با کمک لیزرهایی خاص دیتا را با سرعت تقریبا برابر با نور و با کمک تکنولوژی فیبر نوری منتقل می کنند. بعد از آنکه کابل ها به خشکی رسیدند و به یک شبکه محلی متصل شدند، دیتای مورد نیاز برای خواندن ایمیل یا باز کردن صفحات وب را به گجت مورد استفاده کاربر منتقل می کنند.

اغلب ما حالا اینترنت را از طریق وای فای یا دیتای موبایل تجربه می کنیم با این حال اما این سیستم ها در نهایت به کابل های فیزیکی متصل می شوند که بدون کمترین اختلالی اطلاعات را از قاره ای به قاره ای دیگر انتقال داده و آنها را از اقیانوس ها عبور می دهند.

در فرایند تولید، کابل ها روی چرخ های پرسرعتی هم اندازه با موتورهای جت حرکت می کنند و در محفظه ای مسی دور هم پیچیده می شوند که الکتریسیته را از خود عبور می دهد تا اطلاعات جریان پیدا کنند. بسته به موقعیتی که کابل قرار است در آن مورد استفاده قرار بگیرد در ادامه فرایند تولید، پلاستیک، فولاد و قیر به این سیم ها اضافه می شود تا مقاومت شان دربرابر محیط های غیرقابل پیش بینی اقیانوسی زیاد شود. پس از اتمام فرایند تولید کابل ها ابعادی به اندازه یک شلنگ قطور آبیاری پیدا می کنند.

 

برای تعیین مسیر قرارگیری کابل ها در بستر دریا و همچنین پیشگیری از خطرات احتمالی دست کم به یک سال زمان نیاز خواهد بود، در عین حال اما این کابل ها باید از چنان مقاومتی برخوردار باشند که در برابر جریان های عظیم آبی، برخورد سنگ، زمین لرزه ها و تجهیزات ماهیگیری دوام بیاورند و آسیبی نبینند. طبق انتطارات هر یک از این کابل ها باید دست کم ۲۵ سال دوام بیاورد.

اما باز گردیم به پروژه اتصال آمریکا به شیلی؛ کامیون حامل کابل ها که کارکنان گوگل نام «بزرگراه کابل» را روی آن گذاشته اند محموله را مستقیما به دیوربل انتقال می دهد که در رودخانه Piscataqua پهلو گرفته. این کشتی قرار است بالغ بر ۶۰ هزار کیلومتر کابل به وزن ۱۵۰۰ تن را جابجا کند.

در داخل کشتی خدمه کابل را به دور ماسوره هایی که درون تعدادی مخزن قرار داده شده اند می پیچند. یک نفر کابل را به آرامی دور محدوده ای دایره ای شکل می پیچد و همزمان چند نفر روی زمین دراز می کشند تا سیم به صورت مرتب دور ماسوره پیچیده شود و مانع از گره خوردن آن شوند. تیم خدمه ۲۴ ساعته برای جمع کردن کابلها تلاش می کنند با این حال اما حدودا چهار هفته طول می کشد تا کشتی مقدار کافی از این کابل ها را بار بزند و وارد اقیانوس شود.

 

اولین کابل ها در سال ۱۸۵۸ میلادی در بستر اقیانوس اطلس قرار داده شدند و آمریکا را به بریتانیا متصل کردند. در آن زمان ملکه ویکتوریا با ارسال پیامی به جیمز بیوکنن پانزدهمین رئیس جمهور آمریکا این دستاورد را به او تبریک گفت و جالب آنکه انتقال این پیام از بریتانیا به آمریکا حدودا ۱۶ ساعت به طول انجامید.

البته از آن زمان تاکنون تکنولوژی های وایرلس و ماهواره ای تازه ای اختراع شده اند، با این حال اما کابل ها همچنان سریع ترین و مقرون به صرفه ترین راه برای ارسال اطلاعات به آنسوی اقیانوس ها محسوب می شوند.

اما این روش همچنان هزینه های گزافی را بر دوش کشورها و شرکت ها می گذارد؛ البته گوگل حرفی در مورد هزینه پروژه کابل کشی به شیلی به میان نیاورده اما متخصصان اعلام کرده اند که پروژه های بستر دریا بسته به طول کابل کشی ها تا ۳۵۰ میلیون دلار هزینه میبرند.

خوشبختانه ما در دورانی زندگی می کنیم که شرکت های مخابراتی بخش اعظمی از کابل ها را در بستر اقیانوس ها کار گذاشته اند اما در یک دهه اخیر غول های تکنولوژی آمریکا فعالیت های خود در این زمینه را گسترش داده اند. به طور مثال گوگل این اواخر حمایت مالی ۱۴ پروژه کابل کشی در بستر اقیانوس را بر عهده داشته است. آمازون، فیسبوک و مایکروسافت نیز از شرکت های دیگری هستند که در پروژه های مشابه مشارکت داشته اند و دیتاسنترهای موجود در آمریکای شمالی، آسیا، اروپا و آفریقا را به هم متصل کرده اند.

باید بگوییم کشورها کابل های بستر دریا را به سان زیرساخت های کلیدی خود در نظر می گیرند و این پروژه ها همواره نقاط اشتعال در اختلافات ژئوپولیتیکی بوده اند. سال گذشته استرالیا قدم پیش نهاد تا جلوی یکی از پروژه های هواوی را بگیرد که قرار بود از طریق کابل های بستر دریا استرالیا را به جزایر سالامون متصل کند. علت هم این بود که دولت استرالیا تحت تاثیر پروپاگاندای آمریکا قرار گرفته بود و بیم آن را داشت که دولت چین به واسطه هواوی کنترل اطلاعاتی که قرار است از طریق این کابل ها منتقل شوند را در دست بگیرد.

 

حالا شرکت هایی نظیر مایکروسافت، گوگل، فیسبوک و آمازون مالکیت بیش از نیمی از پهنای باند بستر دریاها را در اختیار دارند.

یان دیوریکس کاپیتان کشتی در مصاحبه ای که با نیویورک تایمز در این باره انجام داده اظهار داشت یکی از مهم ترین مسئولیت هایش در طول این سفر چند هفته ای به اقیانوس حفظ روحیه خدمه بوده است.

دیوربل با داشتن ۵۳ اتاق خواب و ۶۰ سرویس بهداشتی میتواند تا ۸۰ نفر را در خود جای دهد. این تیم به دو گروه با ۱۲ ساعت کار در شبانه روز تقسیم می شوند. جالب اینکه در تمام طول راهروهای کشتی میتوان تابلوهای «سکوت را رعایت کنید» را دید چون در هر لحظه نیمی از خدمه خواب هستند.

دیوربل همچنین محموله ای عظیم از آذوقه را با خود دارد چراکه باید ۶۰ روزی را در دریا باشد؛ این محموله حدودا دویست قرص نان، صد بشکه شیر، پانصد کارتن تخم مرغ، ۳۶۰ کیلوگرم گوشت، ۵۴۰ کیلوگرم مرغ و ۸۰۰ کیلوگرم برنج را شامل می شود. علاوه بر این ۳۰۰ رول دستمال کاغذی، ۵۰۰ رول دستمال توالت، ۷۰۰ عدد صابون و تقریبا ۲۷۰ کیلوگرم مواد شوینده نیز در کشتی وجود دارد و هیچگونه نوشیدنی الکلی در عرشه وجود ندارد.

 

والت اوسوالد یکی از تکنسین هایی که ۲۰ سال است کابل به کشتی منتقل می کند در این باره می گوید هنوز هم دریا زده می شوم. او چسب کوچکی را پشت گوش خود می گذارد تا از ایجاد حالت تهوع جلوگیری نماید.

در طول این ماموریت چند هفته ای هوا در برهه هایی بسیار بد می شود و طول امواج گاهی به ۶ متر می رسد. به همین خاطر گهگاه کاپیتان فرمان می دهد که کابل بستر دریا را قطع کنند و به نقطه بهتری برای کابل کشی بروند. با بهتر شدن شرایط، کشتی دوباره به آن موقعیت بر می گردد و کابل بریده شده را که به یک شناور در همان نزدیکی متصل شده بود مجددا به کابل درون کشتی متصل کرده و فرایند نصب را از سر می گیرد.

کار روی کشتی بسیار کند و خسته کننده است. کشتی ماه ها روی آب حرکت می کند و برای آنکه کابل به آرامی از داخل محفظه های مسی خارج شده و از طریق منفذ انتهای کشتی خارج شود در بیشتر مواقع بسیار کند حرکت می کند و سرعت آن از ۹ کیلومتر بر ساعت فراتر نمی رود. در نزدیکی ساحل خطر آسیب رسیدن به کابل ها بیشتر است و کاپیتان با استفاده از نوعی خیش زیردریایی کابل را در بستر دریا قرار می دهد.

بعد از پروژه آمریکای لاتین، گوگل قصد دارد تا سال ۲۰۲۰ کابل جدیدی را در بستر دریا قرار دهد و ویرجینیا را به فرانسه متصل کند. این شرکت ۱۳ دیتاسنتر باز در سراسر جهان دارد و هشت دیتاسنتر دیگر نیز در دست ساخت دارد که همگی شان در کنار هم چندین تریلیون سرچ موتور جستجوی گوگل و آپلود ۴۰۰ ساعت ویدیو در هر دقیقه را روی پلتفرم یوتوب ممکن می کنند.

استوول از گوگل که از کابل های بستر دریا برای خود گردنبندی ساخته اینطور می گوید:این در واقع مدیریت یک فرایند چند بعدی و بسیار پیچیده است.

تقاضا برای کابل های بستر دریا در مواردی زیاد می شود که کسب و کارهای بیشتری روی سرویس های محاسباتی مبتنی بر کلاود تمرکز کنند. از سویی، تکنولوژی های مورد انتظار از جمله هوش مصنوعی و ماشین های بدون راننده همگی نیازمند انتقال سریع داده هستند. به لطف این کابل ها مناطق دور افتاده دنیا هم حالا اینترنت دارند و طبق گزارش سازمان ملل متحد برای نخستین بار بالغ بر نیمی از جمعیت دنیا حالا آنلاین هستند.

دبی برسک معون شرکت ساب کام که مدیریت پروزه گوگل را بر عهده دارد در این باره میگوید:این اتفاق به لطف بخش بزرگی از زیرساخت محقق شده. همه این دیتا از طریق کابل های بستر دریا منتقل می شوند.