این هم تقصیر وزارت ورزش است؟

به گزارش اقتصاد نیوز، از فهرست فصل گذشته استقلال تا امروز 16 نفر جدا شده‌اند. از این 16 نفر، فرشاد محمدی‌مهر، میثم تیموری، روح‌الله باقری، آرمین سهرابیان و محسن کریمی در فهرست مازاد باشگاه قرار گرفتند، ایسما و منشا به صورت توافقی از استقلال جدا شدند، امید نورافکن به تیمش شارلروا برگشت، خسرو حیدری از فوتبال خداحافظی کرد، اللهیار صیادمنش به فنرباغچه پیوست، پژمان منتظری به دلایل غیر فنی از استقلال رفت و سیدمهدی رحمتی هم با مشکلاتی که در باشگاه برایش به وجود آمد به پدیده رفت. آیاندا پاتوسی هم به دلیل مشکلات ملی باشگاه، به بنی‌یاس امارات رفت. طارق همام برای فصل آینده به توافق نرسید و روزبه چشمی هم قراردادش با استقلال تمام شد و تمدید نکرد! امیرحسین اسماعیل‌زاده هم به درخواست خود از استقلال جدا شد. تا این جای کار، در میان تمام تیم‌های لیگ برتری، استقلال بیشترین خروجی را داشته اما در عوض جدایی این 16 نفر استقلال فقط 7 بازیکن جدید جذب کرده است! ضمن این که ممکن است چند بازیکن دیگر استقلال هم در روزهای آینده از این تیم جدا شوند.

اوضاع اما برای پرسپولیس کاملا متفاوت است! این تیم فعلا به جز سروش رفیعی و شایان مصلح که لیست مازاد کالدرون قرار داشتند، حتی یک خروجی هم نداشته است! البته بیرانوند و علیپور قصد لژیونر شدن داشتند و هنوز هم احتمال رفتن آنها وجود دارد اما فعلا پرسپولیس در بین تیم‌های لیگ برتر کمترین بازیکن جدا شده را داشته است. در ازای جدایی این دو نفر، پرسپولیس 7 ورودی داشته و به دلیل پر شدن لیستش، باید حداقل یکی دو نفر دیگر را کنار بگذارد. احمدرضا احمدوند، امیر روستایی، فرشاد احمدزاده، وحید امیری، محمدحسین کنعانی‌زادگان، امیرحسین بیات و مهدی عبدی بازیکنانی هستند که تا این جای کار به پرسپولیس پیوسته‌اند.

مرور کوتاه این آمار نشان می‌دهد که دو تیم استقلال و پرسپولیس به اندازه مساوی بازیکن جدید به فهرست خود اضافه کرده‌اند اما تعداد خروجی‌های قطعی استقلال 8 برابر تعدادی خروجی‌های قطعی پرسپولیس است. این همان اتفاقی است که تقریبا در سال‌های اخیر همواره رخ داده است. در تمام این سال‌ها اتفاقی که رخ داده این است: استقلال تعدادی زیادی از بازیکنان اصلی خود را از دست می‌دهد و تعدادی زیادی بازیکن جدید به خدمت می‌گیرد که طبیعتا همه آنها نمی‌توانند جای خالی جدا شده‌ها را پر کنند، اما پرسپولیس اسکلت اصلی خود را حفظ می‌کند و تغییرات کمتری در فهرست خود و ترکیب اصلی‌اش ایجاد می کند. نتیجه این اتفاقات هم از قبل قابل پیش‌بینی است. پرسپولیس از همان ابتدا با هماهنگی و قدرت خوبی وارد بازی‌ها می شود و امتیازات زیادی را جمع‌آوری می‌کند ولی استقلال تا به جمع‌بندی نهایی درباره ترکیب اصلی خود برسد، نیمی از فصل سپری شده و امتیازات زیادی هم از دست رفته است.

جدا از فضایی که درباره نگاه متفاوت وزارت ورزش به این دو تیم وجود دارد -که اصلا به آن معتقد نیستم- بهتر است هواداران استقلال به این فکر کنند که چرا در پایان یک فصل، 3 بازیکن قدیمی که کاپیتان‌های اول تا سوم تیم هم هستند، به دلایل غیرفنی و فقط به خاطر جو بدی که در باشگاه وجود دارد، از استقلال می‌روند؟ یا این که چرا مدیران باشگاه، به جای حفظ پاتوسی که کاملا در ترکیب تیم جا افتاده، به دنبال جذب بازیکنانی می‌رود که معلوم نیست به درد تیم خواهند خورد؟ آیا مدیران باشگاه به جای هزینه برای جذب چند هافبک متوسط نمی‌توانستند پاتوسی را نگه دارند؟

چرا قراردادها در استقلال به شکلی بسته شده که امثال روزبه چشمی و علی کریمی به راحتی می‌توانند تیم را رها کنند و با وجود نداشتن پیشنهادهای قابل توجه، به دنبال لژیونر شدن بروند اما در پرسپولیس، علیرضا بیرانوند و علی علیپور، با وجود داشتن پیشنهادهایی به تعداد انگشتان یک دست، نمی‌توانند پرسپولیس را ترک کنند و در تمرینات پیش‌فصل هم شرکت می‌کنند؟ چرا مدیران پرسپولیس موفق به حفظ محمد نادری که بازیکن کورتریک بلژیک است می شوند اما استقلال نمی تواند نورافکن را نگه دارد و مجبور می‌شود او را به شارلروا بازگرداند؟ به نظرم این‌ها سوالاتی است که پاسخ آنها را نه وزیر و اطرافیانش، بلکه مدیران باشگاه استقلال بدهند.