دموکراسی خواب آلود ایرانی

در ایران فقط جریان دموکراسی کامل العیار، مهجور نیست، بلکه این روز خاص هم مهجور است. برخلاف ولنتاین و روزهای جهانی دیگری که به آن خیلی توجه می شود این یکی همیشه در رسانه های کاغذی و مجازی غایب است، از این رو بر آن شدم یکی دو روز زودتر به پیشوازش برویم.

دموکراسی برای ایران فقط یک نیاز سیاسی نیست بلکه نیاز اقتصادی و اجتماعی و اعتباری و تمدنی هم هست. در دنیای امروز بزرگترین مزیت های رقابتی ایران با تمام کشورهای منطقه، تلاش برای برتری در دموکراسی و آزادی است. فقط اندکی از آن در دوره خاتمی، ایران را در منطقه و در سطح بین المللی در موقعیت ممتازی قرارداد به گونه ای که پنجاه و سومین مجمع عمومی سازمان ملل، به اتفاق آرا، پیشنهاد آقای خاتمی رییس جمهوری ایران را، در مورد نامگذاری ســـال۲۰۰۱م، از سوی سازمان ملل به عنوان «سال گفتگوی تمدن ها» تصویب کرد و۱۵۰ کشور نیز از او تقدیر کردند اما آن روند ناقص دموکراسی خواهی و‌‌ گفتمان گفتگو، ادامه و ارتقا پیدا نکرد و ایران را در میان همان کشورها منزوی کرد به گونه ای که بوش فرصت کند اتهام «محور شرارت» را به ایران بزند.

با اینحال یکبار دیگر جریان دموکراسی خواهان در ایران موجب شد طرح حسن روحانی با موضوع «جهان عاری از خشونت و مبارزه با افراط‌گری» نیز در قالب قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل با رای بالایی تصویب شود ولی دوباره نیروهای ضددموکراسی در ایران ورق را برگرداندند و نتیجه اش این شد که امروز در منطقه و جهان می بینیم.

امروز قبیله هایی که اسم کشور دارند برای ایران خط و نشان می کشند یا واسطه می شوند، یکی از آنها بدون نفت فقط ۷۰-۸۰ میلیارد دلار درآمد سالیانه دارد و ایران۸۵ میلیونی برای آزادی پول بلوکه شده در کره و انگلیس خود را به آب و آتش می زند.

بدون شک در دنیایی که «زور» مبنای روابط است نه حقوق و انسانیت، قدرت موشکی هم به عنوان یک عامل بازدارنده لازم است که در قرآن می گوید «وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَمِنْ رِبَاطِ الْخَیْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّکُمْ»(آیه۶۰ سوره انفال) هرچه مى‌توانید از نیرو و از اسبان سوارى فراهم کنید تا دشمن خدا و دشمن خودتان را به وسیله آن بترسانید.

صریح آیه قرآن همین است که این کسب قدرت و آمادگی، جنبه ارهابی و بازدارندگی داشته باشد نه جنبه اقدامی، اما داشتن موشک در حد ابر قدرت اتحاد شوروی و بمب اتم هم وقتی دموکراسی در کنار آن  نباشد به سادگی کرباس کهنه پاشیده می شود.

اگر ایران برترین در دموکراسی و آزادی بود و جامعه مدنی قدرتمند داشت، بدون شک دولت های غیردموکراتیک و مستبد با آن دشمن بودند اما منزلت و محبوبیتی در ملت ها پیدا می کرد که دولت ها جرات مقابله با آن را نداشتند و ناگزیر از تسلیم بودند، مرجعت رسانه ای دست عوامل برون مرزی نمی افتاد و اپوزیسیون تروریستی ایران نیز منزوی می شد، چنانکه گروه رجوی، دوم خرداد ۱۳۷۶ را فتنه دوم خرداد نامید و روی دیگر سکه آنها در داخل کشور هم دست به دست دادند تا آن را فتنه بنمایانند و به شکست بکشانند. اتحاد این دو دشمن، همراه با بی کفایتی و فرقه گرایی بخشی از اصلاح طلبان آنها را کامیاب کرد. آنچه برجای ماند دموکراسی اخته شده ای است که از مشروطه تاکنون چنان در حال نزار است که هرسال می آید و می رود و یادی از روزجهانی دموکراسی هم نمی شود.

منبع: سازندگی