در این روزها هم در ایران و هم در کشورهای جهان زمزمه‌های ضعیف شدن و سقوط دلار آمریکا به گوش می‌رسد.

تکرارشوندگی در اقتصاد ایران سابقه‌ای طولانی دارد و این تکرارشوندگی از قالب‌های فهمی-شناختی سیاستگذاران و اولویت‌های تکرارشونده حکومت در زمینه ارتباط با جهان، ارتباط با مردم و ارتباط با علم ناشی می‌شود.

با آغاز تحریم‌های نفتی در ابتدای دهه۱۳۹۰، تورم به سطح بی‌سابقه‌ای رسید؛ اما با انتخاب روحانی به‌عنوان رئیس جمهور، تورم آرام گرفت و طی پنج سال به کمتر از ۱۰درصد رسید. از سال۹۷ به بعد تاکنون تورم به مرور و با میزان بالایی در حال افزایش بوده است. این افزایش آن‌چنان قابل توجه است که بسیاری از اقتصاددانان کشور را نگران کرده است.

مدت طولانی است که سرمایه اجتماعی وارد ادبیات توسعه و سیاستگذاری شده است. سرمایه اجتماعی همانند بستری گسترده و بسیار قدرتمند به سیاست‌های اقتصادی جان می‌دهد.

استمرار سیاست‌های روزمره و اشتباه و اصرار بر آن، اقتصاد ایران را انعطاف‌ناپذیر و سخت کرده است. اقتصاد ایران نرم نیست، سیال نیست، همانند سنگ سخت شده است. به همین دلیل است که سیاست‌های اقتصادی، حتی اگر صحیح هم باشند، کم‌اثر هستند.

سطح نرخ رشد اقتصادی به‌دلیل اینکه با نرخ سال قبل سنجیده می‌‌شود، به‌عنوان یک عدد مطلق آن‌چنان قابل ارزیابی نیست.

فرض کنید یک فرد دارای چارچوب‌‌های ذهنی قوی ولی تثبیت‌شده باشد. ویژگی این چارچوب‌‌ها این است که نه زمان‌مند هستند و نه مکان‌مند. این چارچوب‌‌ها تثبیت‌شده هستند و در زمان‌های مختلف و در مکان‌‌های مختلف به‌طور یکسان عمل می‌‌کنند. مثلا فرض کنید این فرد یک باور اقتصادی داشته و اصرار داشته باشد در زمان‌ها و مکان‌‌های مختلف این باور درست است.

به طور خلاصه می‌‌‌توان، اقتصاد ایران در سال ۱۴۰۰ را این‌گونه جمع‌‌‌بندی کرد؛ اقتصادی که پس از چند سال پا به رشد مثبت اقتصادی گذاشت؛ نرخ رشدی که برای اقتصاد ضعیف ایران بسیار ناکافی است.

​اخیراً سازمان‌های داخلی و بین‌المللی برآوردهای خود را از تولید ناخالص داخلی در سال ۱۳۹۸ انتشار داده‌اند. صندوق بین‌المللی نرخ رشد تولید در سال ۲۰۱۸ را برای ایران منفی ۵ /۱ درصد و برای سال ۲۰۱۹ برابر منفی ۶ /۳ درصد برآورد کرده است.