زمانی که سخن از حجاب، بالاخص پوشش موی سر برای بانوان به میان می‌آید، بسیاری از فقها و متشرعین الزام مذکور را ذووجهتین می‌دانند؛ یعنی هم آن را ذیل تعریف احکام شرعی برمی‌شمرند که فرد مؤمن و معتقد به اسلام خود را موظف به رعایت آن می‌داند و هم عرف و احترامات جامعه اسلامی حکم به رعایت آن در ملاء عام می‌دهد.

نظام حقوقی حاکم بر شوراهای اسلامی، به عنوان یکی از نهادهای تصمیم‌گیر کشور، دچار سردرگمی‌های مختلفی است.

سخن از شفافیت به‌صورت عمومی تلاشی را به ذهن متبادر می‌کند که در مسیر اعتلای دموکراسی و تحقق ساختارهای بنیادین نهاد جامعه مدنی است؛ به صورتی که حتی در شاخص‌های جمهوریت مدرن و دموکراسی، مقوله شفافیت به‌عنوان یکی از اصول ماهوی بنیادین این ساختارها موردتوجه قرار می‌گیرد.

در میانه رنج‌های بی‌شماری که گویی با سرنوشت این روزهای مردمان سرزمینمان گره خورده است؛

از زمانی که بیماری کرونا توسط مسئولین در کشورهای مختلف جدی گرفته شد و زمینه تعطیلی موقت مراکز اجتماع مردم را ایجاد کرد، برخی از گروه‌های مذهبی دغدغه شعائری را پیدا کردند که نیاز به حضور گروهی در جای مشخصی دارد. نمونه این مورد در کشور خود ما نیز به وقوع پیوست؛ زمانی که شوراهای تأمین استان‌های مختلف دستور به تعطیلی موقت بقاع متبرکه دادند و همچنین برگزاری اعتکاف و نماز جماعت را در این دوره ممنوع اعلام کردند، برخی از متدینین خواهان احیای حق آزادانه عبادت خود شده و حتی دست به انجام برخی پویش‌های هنجارشکن زدند؛ به صورتی که کمپینی با عنوان «لیس زدن ضریح» به راه افتاد و قاعدتاً بسیاری از مردم را له یا علیه خود متأثر ساخت؛ یا در حرکتی نمادین، برخی از این مؤمنین در پشت درهای بسته حرم حضرت معصومه (س) نماز جمعه را، خلاف حکم شورای تأمین اقامه کردند.