قریب به ۵ دهه است که تورم در اقتصاد ایران مزمن شده است. تورم مزمن را به راحتی نمی‌توان از بین برد؛ چراکه بخش مهمی از فرآیند علاج تورم مزمن مستلزم رفع مشکلات ساختاری است.

در سال جاری، بانک مرکزی و مجموعه دولت برای مهار تورم حداقل چهار برنامه یا راهکار اساسی را دنبال کرده و تا حدودی توانسته‌اند در اجرای این برنامه‌ها موفق عمل کنند.

هدایت نقدینگی اصطلاحی است که در ادبیات اقتصادی کشور ما رایج شده است و به نظر نگارنده این اصطلاح چندان دقیق و درست نیست.

تامین مالی صنایع تولیدی و بنگاه‌‌‌های اقتصادی در ایران عمدتا از طریق نظام بانکی انجام می‌شود. این موضوع برای بنگاه‌‌‌های بزرگ مساله‌ای جدی ایجاد نمی‌‌‌کند؛ اما ممکن است برای کلیت نظام پولی و بانکی کشور مناسب نباشد.

در اغلب کشورهای دنیا تورم تک‌رقمی است. ایران، شاید، تنها کشوری باشد که بیش از ۵دهه تورم دو رقمی را تجربه کرده است.

تورم‌‌های دورقمی، چه مانند تورم‌‌های ۱۸ تا ۲۰‌‌درصد پیش از سال ۱۳۹۷ و چه مانند تورم‌‌های ۴۰ تا ۵۰‌‌درصد سال‌‌های بعد از ۱۳۹۷ همواره به یک علت اصلی بازمی‌‌گردند و این علت اصلی چیزی نیست جز انجام تعهدات و وظایف دولتی به کمک «چاپ پول». بنابراین می‌‌توان ادعا کرد که علت تمامی تورم‌‌های دورقمی، نه کسری بودجه، بلکه انجام عملیات Seignioage یا به‌‌اصطلاح «حق‌‌الضرب» است و این عبارت در ادبیات اقتصادی به فعالیت‌‌هایی گفته می‌‌شود که طی آن دولت به‌‌صورت مستقیم یا غیرمستقیم به‌‌دنبال آن است که از محل چاپ پول، درآمد کسب کند و از این طریق تعهدات و وظایفی را که برعهده گرفته است، انجام دهد.

با تحویل لایحه بودجه ۱۴۰۲ به مجلس و شروع بررسی آن، این سوال مطرح می‌شود که آیا این بودجه انقباضی تدوین شده است؟ با توجه به شرایط فعلی اقتصاد ایران و افزایش تورم، نیاز به یک بودجه انقباضی برای کنترل تورم احساس می‌شد و کارشناسان نیز بر لزوم آن تاکید می‌کردند.