بعضی روزها چیزی جز علف برای خوردن نداریم

خشکسالی جولان می‌دهد

افغانستان این روزها بدترین روزهایش را پشت سر می‌گذارد. طی 30 سال گذشته چنین خشکسالی سابقه نداشته است. باران نمی‌بارد. آبی وجود ندارد. زمین‌های خشک و سوخته روی دست کشاورزان مانده است. بسیاری از محصولات از بین رفته و باعث تشدید بحران مواد غذایی شده است. کشاورزان کار و شغل خود را از دست داده اند و حاشیه نشین شده اند.

بعضی روزها علف می‌‌خوریم

برخی خانواده کشاورزان می‌گوید وضعیت گاهی آنقدر سخت می‌شود که مجبوریم علف بخوریم؛ رویدنی‌های هرز روی زمین! به دلیل این اتفاق بیماری‌های زیادی از جمله بیماری دستگاه گوارش میان مردم بروز کرده است. 

گاهی که کمک‌های نقدی کمیته اضطراری بلایای طبیعی به دست این مردم می‌رسد می‌توانند غذایی معمول تهیه کنند و بخورند. اما این کمک در حدی نیست که حتی بشود سه وعده غذای معمول تهیه کرد؛ حداکثر دو وعده و البته تهیه دارو و سوخت. سابقه این کمک‌ها به 6 ماه می‌رسد و تنها به 250 هزار نفر از شهروندان تعلق گرفته است. این درحالی است که میلیون‌ها نفر در افغانستان در آستانه مواجهه با قحطی قرار دارند. 

پای جنگ اوکراین هم در میان است

خشکسالی از یک طرف افغان‌‌ها را آزار می‌دهد، اما از طرف دیگر مسئله روغن و غلات وارداتی هم وجود دارد. افغان‌ها همواره به روغن و غلات وارداتی وابسته بوده اند. حالا که اوضاع در اوکراین به عنوان یکی از منابع تولیدی غلات به هم ریخته و این کشور درگیر جنگ شده است، هزینه مواد غذایی دوچندان شده و همین به افغان‌ها فشار مضاعف وارد کرده است. موضوع افزایش قیمت مواد غذایی نه تنها در افغانستان که در همه کشورهای جهان مشهود است. 

سال پیش قیمت یک بشکه 10 لیتری روغن گیاهی در افغانستان 900 افغانی ( 8 پوند ) بود، اما حالا این قیمت به 2هزار افغانی رسیده است. 

فروپاشی اقتصاد

برنامه جهانی غذا در افغانستان می‌گوید این درست که قیمت آرد از سال گذشته تا امروز حدود 50درصد افزایش داشته است، اما توجه به این نکته ضروری است که بدانیم دستمزدها در این مدت کمتر شده است. همچنین این که بسیاری از موقعیت‌های شغلی در افغانستان از دست رفته است. در واقع فروپاشی اقتصادی در افغانستان باعث بروز بیکاری شده است. 

برخی کارگران این روزها در افغانستان از فرط بیکاری به جمع‌آوری زباله‌های پلاستیکی مثل بطری و ...  رو آورده اند. دستمزد آنها به زور به 3و نیم دلار در روز می‌رسد که به زحمت بتوانند با آن سه وعده غذا تهیه و شکم خود و خانواده‌شان را پر کنند. آنها گاهی شب را سر گرسنه به زمین می‌گذارند.