در 20 سال گذشته اکثر کشورهایی که جاه‌طلبی‌های هسته‌ای داشته‌‌اند، دارای ژن‌ها مشترک ژئوپلوتیک بوده‌اند، مانند لیبی و سوریه. در دهه آینده این تهدید احتمالاً شامل کشورهایی با قدرت اقتصادی و دیپلماتیک بالا خواهد بود که مهار بلندپروازی‌های آنها دشوارتر است. سلطه منطقه‌ای چین به سرعت در حال افزایش است و زرادخانه هسته‌ای رو به رشد کره‌شمالی، ۲ قدرت بزرگ آسیا یعنی کره جنوبی و ژاپن را درگیر خود می‌کند. منازعات ایران و برنامه هسته‌ای آن مانند سیاست‌های هسته‌ای عربستان سعودی و ترکیه نگران‌کننده است. فعالیت‌های هسته‌ای یک واکنش زنجیره‌ای نیست، اما مُسری است. هنگامی که محدودیت‌ها تضعیف می‌شوند، ممکن است بلادرنگ فروبریزند.

پیش‌بینی‌های هسته‌ای بد به نظر می‌رسند. توافق کنترل تسلیحات بین آمریکا و روسیه، که از 1991 تا 2010 که تعداد کلاهک‌ها را بالغ بر ۳۸‌هزار مورد -معادل 79درصد-  کاهش داد، تحلیل رفته است. در 26 ژانویه، روسای جمهور ۲کشور جو بایدن و ولادیمیر پوتین توافق کردند که آخرین پیمان باقی‌مانده -تفاهم شروع جدید- را برای 5 سال تمدید کنند. مبارک است، اما چشم‌انداز پیگیری آن تاریک است.

چین، هند، کره شمالی و پاکستان همه در حال گسترش و نوسازی توان هسته‌ای خود هستند. پیشرفت ملال‌انگیزی به سمت خلع سلاح جهانی وجود دارد، هدف نهایی پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای (NPT)، سنگ بنای نظم هسته‌ای است. معاهده جدید منع بمب، که توسط 86 کشور امضا و از 22 ژانویه لازم الاجرا شد، ناامیدی را به کشورهای غیرهسته‌ای القاء می‌کند. این معاهده چیز دیگری به دست نمی‌آورد.

اگر سلاح های هسته‌ای از بین نرود و تهدیدات امنیتی روندی شتابان پیدا کنند، برخی از کشورها وسوسه می‌شوند که مسیر دستیابی به بمب را برای خود دنبال کنند. در دهه‌های گذشته، آمریکا تا حدود زیادی توانسته است که کشورهای مشتاق دستیابی به بمب اتمی را کنترل کند. با این حال قدرت جاری آمریکا در مناسبات بین‌المللی امروز ضعیف‌‌تر است. طوفان‌های برخواسته از دوره پرهرج‌ومرج دونالد ترامپ، شک و تردیدهایی در مورد تمایل آمریکا برای دفاع از متحدان و اجرای قوانین بین‌المللی ایجاد کرده است. هرچقدر هم که بایدن به دنبال بازگرداندن سیاست خارجی ارتدوکس باشد، این تردیدها مدتی طولانی ماندگار خواهند بود.

چتر هسته‌‌ای که آمریکا بر روی متحدان آسیایی گسترش یافته را در نظر بگیرید این یک تعهد است که اگر کره شمالی یا چین به سئول یا توکیو حمله کنند، آمریکا در برابر پیونگ‌یانگ یا پکن تلافی خواهد کرد. برای دهه‌ها، آمریکا می‌توانست این تهدید را با اطمینان از دور بودن شهرهای خود از دسترس موشک‌های کره‌شمالی، به کار گیرد. اما وضعیت امروز آنگونه نیست. حمله آمریکا به پیونگ‌یانگ، مستقیماً سانفرانسیسکو را در معرض خطر قرار می‌دهد. این ممکن است باعث شود بایدن تمایلی به اقدام نشان ندهد -محاسبه‌ای که ممکن است جسارت کیم جونگ اون را برای حمله به سئول به دنبال داشته باشد. جای تعجب نیست که به ویژه در مواقع بحرانی، کره‌جنوبی اغلب خواستار بازگشت تسلیحات تاکتیکی هسته‌ای آمریکایی که در سال 1991 از خاک کره خارج شدند، می‌شود و یا در صورت عدم موفقیت، تولید یک بمب بومی را مطرح می‌کند.

در کشورهای دموکراتیک مانند کره جنوبی، ژاپن و تایوان، جاه‌طلبی‌‌های هسته‌‌ای توسط واقعیت‌های سیاسی تعدیل می‌شوند. اما خاورمیانه متفاوت است. توافق برجام که برنامه هسته‌ای ایران را محدود می‌کرد، در حال سقوط است. حتی اگر بایدن آن را احیا کند، بسیاری از مفاد آن ظرف یک دهه به پایان می رسد. اگر در هر زمانی به نظر برسد که گویا ایران قصد دارد بیش از این هسته‌ای شود، عربستان سعودی عقب نخواهد ماند. محمد بن سلمان، ولیعهد سعودی، تضمین داخلی کمی برای برنامه‌های بلند‌پروازانه و اقتدار فناوری هسته‌ای دارد. ترکیه به خوبی می‌تواند مسیر هسته ای را دنبال کند.

اگر نظم هسته‌ای شروع به افول کند، متوقف کردن آن تقریباً غیرممکن است. امروز اهمیت اقدام بازیگران جهانی از همین رو است. آمریکا، چین، اروپا و روسیه در توقف گسترش فعالیت‌های هسته‌ای، منافع مشترک دارند. روسیه حتی بیشتر از آمریکا یک ایران هسته‌ای را نمی‌خواهد. چشم انداز ژاپن مسلح به فناوری‌های هسته‌ای از بدترین کابوس‌های چین خواهد بود. توافق هسته‌ای ایران در سال 2015 نشان داد که رقبا می‌توانند در برابر فعالیت‌های هسته‌ای، راه حلی مشترک ارائه کنند.