گفت‌وگو و عصیان نسل جدید

 لحظات اول بحث کاملا دو نقطه مقابل هم بودند و وقتی بحث کمی بیشتر در گرفت، اواخر برنامه تقریبا نظرات این دو عزیز به‌هم نزدیک شده بود. دو استاد از یک دانشگاه درباره یک موضوع حضور پیدا کرده بودند و چنین روندی اتفاق افتاد که نشان از آن دارد که در جامعه ما کمتر گفت‌وگو صورت می‌گیرد. ما اگر برای مسائل مهم فضای گفت‌وگو را فراهم کنیم، نسل جدیدمان این‌چنین عاصی نمی‌شود و اگر نقد منصفانه درباره مسائل داشته باشیم، شاید تحمل‌ها بیشتر شود. شاید خصیصه این‌دو بزرگوار همین باشد که آنها به نقد منصفانه و داشتن ظرفیت گفت‌وگو شهره هستند. درباره آقای توکلی به یک نکته اشاره می‌کنم، شهرسازی اگرچه دیسیپلین هست اما ماهیتا سیاسی است. زیرا تولید رانت می‌کند و سیاست و رانت ارتباط معنی‌داری باهم دارند. من در دبیرخانه شورای‌عالی بوده‌ام، بارها و بارها دیده‌ام که آقای توکلی در مواردی که درگیری ایجاد می‌شد و عده‌ای پشت رانت پنهان می‌شدند و علاقه داشتند که با سیاسی شدن آن، از پاسخگویی فرار کنند، منصفانه موضع‌گیری می‌کردند. به‌رغم اینکه بنابر دسته‌بندی سیاسی، ایشان در دسته اصولگرایان است، اما از نقد منصفانه اجتناب نمی‌کردند. درباره آقای خانیکی هم که شاهد هستیم عمده نسل جوان از همه طیف دور ایشان جمع می‌شوند و این نشان از انعطاف ایشان در برابر افراد مختلف در سنین مختلف و با نگاه مختلف است. امید که این روند گفت‌وگو و شفاف‌سازی جای «بگم‌بگم» در کشور را بگیرد و مستدام باشد. در این شرایط سخت همه نگران آینده هستیم. کشور ما پیشینه تاریخی دارد و اگر به آن نگاه کنیم، بارها شرایط دشوار برای ما پیش آمده است. من به خمسه نظامی اشاره می‌کنم؛ آنجا که اسکندر از سد یأجوج و مأجوج عبور می‌کند و به آرمانشهر ایران می‌رسد و هر که می‌خواهد دست‌اندازی کند عارضه می‌بیند و اسکندر درمی‌یابد نباید دست‌اندازی کند. بدین ایمنی چون رهی از گزند/ که بر در ندارد کسی قفل و بند/ ندارد ز ما کس زکس مال بیش/ همه راست قسمیم در مال خویش/ شماریم خود را همه همسران/ نخندیم بر گریه دیگران. راهکارها در تاریخ ما وجود دارد و باید به آن رجوع کرد.

منبع: هم میهن