گام اول در ارتباط با موضوع مدیریت آلودگی هوای شهر تهران، شناخت و اطلاع موثق از سهم آلاینده‌‌‌های هواست که در واقع این اطلاع به نوعی نقشه راه حاکمیت و مدیریت شهری را هم مشخص می‌‌‌کند.

1) به نظر بنده نظام مدیران اساسا نباید به مردم اطلاعات غلط داده و خلاف واقع بگوید.

اصلاح قانون متناسب با مختصات هر دوره زمانی امری اجتناب‌‌‌ناپذیر است اما حقیقت این است که نواقص قوانین موجود در حوزه ساخت و ساز به هیچ وجه رافع مسوولیت شهرداری‌‌‌ها در حوزه جلوگیری از هر نوع عملیات ساختمانی بدون پروانه نیست.

پیشنهاد تفکیک دبیرخانه کمیسیون ماده پنج شهر تهران از شهرداری پایتخت به‌تازگی از سوی دولت و در قالب ماده‌ای از لایحه برنامه هفتم توسعه مطرح شده است. اما ریشه طرح این پیشنهاد چیست و تا چه اندازه می‌توان به اثربخش بودن آن در جلوگیری از عدول نسبت به ضوابط طرح تفصیلی تهران امیدوار بود؟

حدود دو هفته پیش تلویزیون در برنامه «شیوه» که در این دوره‌ها قدری جذاب‌تر نسبت به بقیه برنامه‌های تلویزیون است؛ دو استاد دانشگاه شریف را دعوت کرد و آنها در خصوص برنامه جامع علمی کشور صحبت می‌کردند.

پس از زلزله دهشتناک کشور ترکیه که دامنه‌های آن بسیاری از کشورهای منطقه را هم تحت تاثیر قرار داد، یک بار دیگر نگرانی ناشی از این خطر طبیعی، افکار عمومی ایرانیان را در بر گرفته است.

به جویی که یک روز بگذشت آب /نسازد خردمند از او جای خواب*

وضعیت مسکن در تهران و کلان‌شهرها تحت تأثیر شرایط اقتصادی کلان و عدم کنترل تورم که تورم حد اعلای خودش را در کالای باارزشی مثل مسکن نشان می‌دهد، کم‌کم ابعاد جدیدی را به خودش گرفته است.

‌‌ مخلص کلام «عبور از قانون، ایجاد رانت می‌کند و رانت به بحران ختم می‌شود» و البته درد وقتی بیشتر می‌شود که برخی افراد از قانون لازم‌الاجرا مستثنا هستند. این اتفاق ممکن است برای کسانی که سرمایه و ارتباطات بیشتری دارند، به‌راحتی رخ دهد؛ نمونه‌اش متروپل آبادان.