دو روی سکه آزادسازی زندانیان در مذاکرات!

معتقدم تحلیل این تصمیم چندان راحت نیست، چراکه این تصمیم امری غیرعادی است و مقوله‌ای متعارف در روابط بین‌الملل نیست. نگاه جهانیان آن است که این افراد در یک سیستم قضایی بین‌المللی محکوم نشده‌اند، بنابراین رویکرد مثبتی به اصل زندانی شدن این افراد در سطح بین‌الملل وجود ندارد. این نوع تصمیم‌سازی‌ها نه از منظر روابط بین‌الملل قابل بررسی است و نه از منظر حقوقی و قضایی؛ این نوع تصمیم‌سازی‌ها تنها از منظر سیاسی و تبلیغاتی قابل تحلیل است. اما آیا چنین توافقی مشکلات ریشه‌دار بین ایران و امریکا را رفع می‌کند؟ ممکن است بخش کوچکی از مشکلات میان دو کشور را رفع کند، چون با این نوع تصمیمات که تحریم‌های اقتصادی غرب علیه ایران کاملا رفع نمی‌شود. آیا این تصمیم باعث آزادسازی بخشی از دارایی‌های ایران می‌شود؟ هر چند عنوان شده که 6میلیارد دلار از دارایی‌های مسدودی ایران آزاد می‌شود، اما هنوز درباره مکانیسم این آزادسازی‌ها اطلاع‌رسانی دقیقی صورت نگرفته است. قرار بر آن است که پول به حساب‌های امانی در کشور ثالث (قطر) ریخته و سپس خطوط اعتباری برای خرید مایحتاج دارویی و غذایی بار شود. این تصوراتی است که افکار عمومی بین‌المللی درباره این تصمیم دارند. روی دیگر این سکه اما دیدگاه‌های طرف ایرانی است. در خصوص تفکر مدیران تصمیم‌ساز دولت سیزدهم، هنوز اطلاع‌رسانی دقیقی صورت نگرفته است.این مدیران روش‌هایی دارند که با روش‌های تخصصی، علمی و دانشگاهی متفاوت است. ما نمی‌توانیم بر اساس مدل فکری خودمان رفتار مقامات دولت سیزدهم را تحلیل کنیم. تنها داده‌هایی است که دولتمردان ایرانی منتشر کرده‌اند. در واقع مسوولان دولت می‌گویند این تصمیم در راستای توجه به اصول انسانی و حقوق بشر است. به‌طور کلی آزادسازی این زندانیان که انسان‌هایی محترم هستند از منظر حقوق بشر مثبت است. اگر گشایشی در حوزه ارتباطی ایران با جهان پیرامونی هم ایجاد کند و باعث حل مشکلات شود هم یک گام رو به جلو است.