استفاده تجاری ؛ دلیل جسارت قرارداد یوونتوس با رونالدو
به گزارش اقتصاد نیوز و به نقل از فرهنگستان فوتبال ، حتی اگر رونالدو تا پایان قراردادش با یووه در اوج نباشد (تا آن موقع ۳۷ ساله می‌شود) یووه نیاز به حرکتی جسورانه داشت و جسورانه‌تر از خرید رونالدو در جهان وجود ندارد.
گابریله مارکوتی / یا شاخ غول بشکن یا برو خانه. استفاده یوونتوس از کریستیانو رونالدو برای این نیست که از عنوان قهرمانی‌شان در سری A دفاع کنند. این کار را ۷ سال پیاپی است دارند انجام می‌دهند. برای این هم نیست که بعد از ۲۲ سال جام لیگ قهرمانان اروپا را بالای سر ببرند. بدون او در ۴ فصل اخیر ۲ بار به فینال رسیده‌اند. اما به این خاطر است که وارد مرحله جدیدی در تجارت شوند.
این مرحله جدید توسط باشگاه‌هایی نظیر رئال مادرید، منچستریونایتد، بارسلونا و بایرن مونیخ قبلا اشغال شده است. هر کدام از این باشگاه‌ها درآمد سالانه بیش از ۲۵۰ میلیون پوند (۲۸۰ میلیون یورو و ۳۲۶ میلیون دلار) را قاطعانه رد کرده‌اند. اگر منچسترسیتی و پاری‌سن ژرمن را حذف کنید، این درآمد بیش از دوبرابر درآمد پردرآمدترین باشگاه‌های جهان بعد از ۴ تیم مذکور است. یعنی رئال مادرید، من‌یونایتد، بارسا و بایرن در رده‌ای از درآمد قرار دارند که رده بعدی‌شان به سختی به نصف درآمد آن‌ها هم نمی‌رسند. اگر می‌بینید من‌سیتی و سن‌ژرمن درآمد بالایی دارند به این خاطر است که مالکان (عرب) این باشگاه‌ها، خطوط هواپیمایی و شرکت‌های نفتی‌ای دارند که همان را اسپانسر باشگاه خود کرده‌اند و از آن طریق هرچقدر پول می‌خواهند به باشگاه تزریق می‌کنند. اگر مالکان آن‌ها فرق داشت، اصلا چنین درآمدی نداشتند. یووه در پایان فصل ۱۷-۲۰۱۶، ۱۰۱ میلیون پوند (۱۱۳ میلیون یورو و ۱۳۱ میلیون دلار) درآمد داشت که بالاترین درآمدش در تاریخ بوده.
یوونتوس در سال‌های اخیر رشدی طبیعی را از طریق ساخت و ساز ساختمان‌های جدید، استادیوم جدید، ریبرندینگ و طراحی لوگوی جدید و سایر فعالیت‌های تجاری و بازاریابی تجربه کرد و حالا می‌داند که پس از طی این مراحل، برای رسیدن به ۴ باشگاه پردرآمد جدید یا حداقل کم کردن فاصله‌اش با آن‌ها نیاز به کارهای دیگری دارد.
رشدی که الان یووه به آن نیاز دارد بیشتر باید در ظاهر باشد تا در داخل باشگاه. حداقل برای بهره‌برداری مطلوب از فعالیت‌های اخیر در کوتاه‌مدت به چنین پیشرفتی نیاز است تا پایدار بماند.
دو طرف دیگر این معامله، یعنی رونالدوی ۳۳ ساله و باشگاه رئال مادرید، وضعیت خاصی داشتند. همه رسانه‌ها بارها از نارضایتی رونالدو در مادرید نوشته بودند و از اصرارش به دریافت حقوق بیشتر. از سوی دیگر فلورنتینو پرس، رئیس باشگاه نیز دیگر رونالدو را در محوریت برنامه‌های آینده‌اش نمی‌دید.
منچستریونایتد یک نمونه مناسب برای یوونتوس است. علیرغم نتایج نه چندان خوب در زمین طی ۵ فصل اخیر، پیکره مالی این تیم ضربه چندانی نخورده است. این همان وضعیتی است که جوزپه ماروتا، رئیس یوونتوس، می‌خواهد در باشگاهش ببیند.
برای همین، وقتی رونالدو برای خروج از باشگاه علامت داد، یوونتوس دو دستی این فرصت را چسبید. مهاجم پرتغالی البته کسی است که به تنهایی می‌توند موتور اقتصادی یک باشگاه را به حرکت درآورد. وقتی شما با رونالدو قرارداد می‌بندید، فقط یک بازیکن اختیار نمی‌کنید، در حقیقت دارید با یک کمپانی جهانی دیگر ادغام می‌شوید.
در طرف مقابل هم، پرس که نمی‌خواهد در تاریخ رئیسی لقب بگیرد که رونالدو را از دست داده، احساس کرده بود که باشگاه به بازسازی نیاز دارد و باید این کار را بدون رونالدو انجام دهد. پرس با رونالدو تا ۲۰۲۱ قرارداد داشت و باید سالی ۳۵ میلیون پوند (۴۰ میلیون یورو و ۴۶ میلیون دلار) به او می‌داد. اما وقتی در ماه می شنید که رونالدو درخواست دستمزد سالانه ۴۸٫۵ میلیون پوند (۵۴ میلیون یورو ۶۳ میلیون دلار) کرده است از این که او را از دست بدهد ناراحت نبود. مخصوصا با توجه به پیشنهاد ۹۳ میلیون پوندی (۱۰۵ میلیون یورویی ۱۲۲ میلیون دلاری) یووه.
شرایط به این گونه جلوه داده شد که رونالدو برای رفتن تمایل نشان داده بود و رئال چاره دیگری نداشت. چون یووه همان پولی را به رونالدو پیشنهاد داده بود که رونالدو از رئال مادرید خواسته بود. رونالدو نیز می‌توانست این احتمال را که او به خاطر پول بیشتر خواسته مادرید را ترک کند رد کند و رئال نیز از این اتهام که به خاطر خساست نمی‌خواهد رونالدو را نگه دارد فرار کرد.
در حقیقت جایی که رونالدو سود کرده قوانین مالیاتی ایتالیایی‌ها برای خارجی‌هاست. به هدف جذب سرمایه خارجی، ایتالیا از اتباع غیرایتالیایی به خاطر درآمد خارج از ایتالیایی که دارند مالیات نمی‌گیرد. رونالدو قراردادهای تجاری و تبلیغاتی زیادی در پرتغال بسته است. ضمن این که درآمد زیادی از فروش محصولات تولید خودش (عطر و لباس زیر) در سراسر اروپا دارد. او فقط کافی است به خاطر هر قرارداد خارج از ایتالیایش ۹۰ هزار پوند به اداره مالیات ایتالیا بدهد. این یعنی حداقل سالی ۱۰ میلیون پوند (بیش از ۱۱ میلیون یورو) صرفه‌جویی در هر سال.
سوالی که در ابتدای این گزارش مطرح شد این است که آیا یوونتوس می‌تواند درآمدی داشته باشد که پس از خرید رونالدو و پرداخت دستمزد بالایش متهم به عدم رعایت فیرپلی مالی یوفا نشود؟
مجموع دستمزد و سایر هزینه‌های مربوط به رونالدو برای یووه به سالی حدود ۸۰ میلیون یورو می‌رسد. این عدد برای یووه که در فصل ۱۸-۲۰۱۷ درآمدی ۴۸۰ میلیون یورویی در کل داشته و پیش‌بینی می‌شود ۲۰ میلیون یورو افت سود نسبت به گذشته‌اش داشته باشد خیلی سنگین است.
یووه نمی‌تواند درآمد تلویزیونی‌اش را از طریق رونالدو افزایش دهد چون سه ماه پیش قرارداد فروش حقوق پخش تلویزیونی‌اش را فروخته. در بلیت‌فروشی هم سود اضافه‌ای در کار نخواهد بود چون همه بلیت‌های فصل بعد یووه sold out شده است. حق نامگذاری استادیوم باشگاه و اسپانسرشیپ روی پیراهن یووه هم فروش رفته است. البته اسپانسر روی پیراهن با توجه به حضور رونالدو برای فصل بعد قابل مذاکره است. و البته جیپ زیرمجموعه فیات است و تحت تملک خانواده آنیلی، مالک باشگاه یووه.
پس چطور از پس هزینه سالانه ۸۰ میلیون رونالدو برمی‌آیند؟ امیدشان به اسپانسرهای ریز و درشتی است که به خاطر رونالدو سراغ یووه خواهند آمد و البته رد کردن بازیکنانی که دستمزد زیادی دارند. جیان لوئیجی بوفون زودتر از همه به پاری سن‌ژرمن رفته. الان هم امیدوار است گونسالو ایگواین را بفروشد. فروختن ایگواین هم عایدی برای یووه دارد و هم ۲۰ میلیون یورو در سال به خاطر دستمزدش صرفه‌جویی می‌شود.
در هر صورت، حتی اگر رونالدو تا پایان قراردادش با یووه در اوج نباشد (تا آن موقع ۳۷ ساله می‌شود) یووه نیاز به حرکتی جسورانه داشت و جسورانه‌تر از خرید رونالدو در جهان وجود ندارد.
