عادل فردوسی‌پور، میهمان ناخوانده
به گزارش اقتصاد نیوز، علیرضا مویدی‌فر نوشت:چیزی به پایان بازی ایران و کامبوج نمانده بود که نامی آشنا، لابلای صدای تشویق هواداران شنیده شد. بله، عادل فردوسی‌پور توسط فوتبال‌دوستان ایرانی در ورزشگاه آزادی تشویق میشد و صدای آن تشویق از خروجی صدا و سیما به گوش میلیونها ایرانی تماشاگر می‌رسید. بماند که گزارشگر موجود، کمترین اشاره‌ای به آن محتوای تشویق نکرد و همکارش در استودیو هم در راستای منویات روسایش، ترجیح داد تا از آنچه در ورزشگاه گذشت، تنها به یادآوری تمسخرآمیز تک هوادار کامبوجی بپردازد. اما این، خواسته هواداران بود که بی کم‌وکاست به گوش همگان رسید. شاید همین تشویق ناگاه و همین نام بردن ناخوانده بود که فردوسی‌پور را واداشت تا در پایان مسابقه، یادی از مهمترین واقعه رخ داده در آزادی بکند و قدوم بانوان را مبارک بدارد. آنچه که در حدود دو دهه عمر برنامه ۹۰ و باز در راستای منویات مدیران، کمتر یادآوری شد و مثل برخی دیگر از مهمترین و جدی‌ترین مشکلات فوتبال ایران، یا به محاق فراموشی رفت و یا گاهی -انگار- از سر رفع تکلیف، به آنها اشاره شد.
از تعطیلی ۹۰، قریب به هفت ماه گذشته است. فردوسی‌پور بدون هیچ اعتراض مشخصی به آن رخداد، همچنان در سازمان صداو سیما مشغول به کار است. همچنان حدود و موازین را رعایت میکند. به نیت و اراده و دلخواسته‌اش اشرافی نداریم، پس قضاوتی نخواهیم کرد. اما فریاد زدن نامش، در جریان بازی دیروز، بار منت و تعهد نسبت به هوادارانش را بر دوش او، بسیار سنگین‌تر از پیش کرده است. بسیار سنگین‌تر از روزی که برنامه‌اش را به عنوان برترین برگزیدند درحالی که داشت تعطیل میشد.
سکوت عادل فردوسی‌پور، اگر نه هم‌سنگ، ولی بی‌تردید از همان جنس سکوت محمدرضا احمدی و محمدحسین میثاقی است. اگرنه، او هم چون مزدک میرزایی، از سازمان مطبوعش دل میکند، حتی اگر تن به مهاجرت یا هرعمل اعتراضی دیگری از آن جنس، نمیداد. حالا فردوسی‌پور مانده و مردمانی که هنوز فراموشش نکرده‌اند. و آن مردمان مانده‌اند تا ببینند، مجری محبوبشان، به جز پستها و پیغامهای شفاهی تشکرآمیز، چگونه این وفاداری را پاس خواهد داشت. مردمانی که نشان داده‌اند که باهوشند، حتی در اوج انفعال.
