در این جنگ اقتصادی تنها نیستیم

قبل از آنکه برای "آمریکا-رفت" رخت عزاداری بر تن کنیم، باید یادآوری کرد که آمریکا هرگز نه برای مصلحت خاورمیانه و نه برای منفعت ما آمده ‌بود. از همان روزهای اول که برجام امضاء شد، توافقی که هیچگاه به تصویب سنا هم نرسید، آمریکا با ابزار همیشگی خود یعنی فشار، مبهم نگاهداشتن قوانین  دفتر کنترل دارایی‌های خارجی وزارت خزانه داری آمریکا "OFAC " ، ادامه تهدیدات بر بانک‌ها و کشیدن خط قرمزهای بسیار، راه را برای سرمایه‌گذاری اساسی و فعالیت در ایران، نه فقط دشوار بلکه تقریبا ناممکن ساخته‌بود.هرچند که اروپایی ها با ترس و لرز از جریمه‌های مالی دفتر کنترل دارایی‌های خارجی آمریکا به بازار ایران گام نهادند اما همواره چون مهمانانی بودند که چمدان‌های خود را بسته و کنار در خروجی گذاشته‌بودند. آن همه مذاکره و جدل بر سر شروط خروج از معامله و ضمان در مورد آنکه چگونه نیامده بروند، همیشه مانع از آن بود که قراردادهای روزمره را با فراغ بال امضاء کنند؛ چه رسد به پروژه های کلان!

پس نهراسیم. دفتر کنترل دارایی‌های خارجی آمریکا "این اولین سنگر جنگ" شاید بتواند تحریم‌های ظالمانه بیشتری وضع کند ولی آنچه اهمیت دارد، روحیه و امید است. به یاد داشته باشیم امید و روحیه‌ی مقاومت ملی را نمی‌توان مشمول تحریم ‌های اولیه یا ثانویه کرد. اساسیترین راز موفقیت یک اقتصاد،  امید در کنار شناخت سیاست‌های دوست و دشمن است. یادمان باشد که در این جنگ اقتصادی ما تنها نیستیم. بسیاری از کشورها حتی اگر بخواهند هم نمی‌توانند از بازار ایران چشم‌پوشی کنند؛ کشورهای بزرگی همچون روسیه و چین که گاه خود با تحریم‌هایی از همین نوع دست و پنجه نرم می‌کنند، همچنان مشتاق سرمایه‌گذاری   و خواهان فعالیت اقتصادی در ایران هستند. باشد که دول اروپایی نیز با ادای دین خود به عظمت قاره کهنشان اینبار در مقابل زورگویی‌ها و قدرت‌طلبی‌های انحصاری یک مرد خودپرست بایستند.