مروری بر تاریخچه فحاشی سیاسی در ایران/ با این سلاح ترور شخصیتی و فحاشی، باید فاتحه اخلاق سیاسی در کشور را خواند

به گزارش اقتصادنیوز، روزنامه اعتماد نوشت:

در روانشناسی زمانی که به مبحث فحاشی و هتاکی می‌رسیم، گفته می‌شود زمانی که فرد یا گروهی در رسیدن به اهداف خود ناکام شده و احساس می‌کند، توانایی دستیابی به اهداف در نظر گرفته شده را ندارد یا با رقیبی قدرتمند مواجه می‌شود به صورت ناخودآگاه یا آگاه به فحاشی روی می‌آورد تا اندکی از غم ناکامی‌هایش کاسته شود. 

با چنین تعریفی، فحاشی و هتاکی در عرصه سیاسی هم واجد معانی ویژه‌ای است.

در تاریخ معاصر ایران، ارتباط مستقیمی میان هتاکی و فحاشی با سیاست ایجاد شده است. نخستین نشانه‌های چنین فحاشی‌هایی را در ماجرای ملی شدن صنعت نفت علیه مصدق و ملی مذهبی‌ها می‌توان دید.

مصادیق بسیاری وجود دارد که در آنها جریان ولنگار و وندال‌های مرتبط با شعبان بی‌مخ با سلاح فحش و هتاکی و پرده‌دری سراغ رقبای سیاسی‌شان در جبهه ملی می‌رفتند.

این رویه در تمام سال‌های سلطنت پهلوی دوم علیه مصدق و فعالان جبهه ملی وجود داشت. پس از پیروزی انقلاب و تلاش انقلابیون برای تغییر فرهنگ سیاسی حاکم بر کشور و تاکید موکد بر اخلاق سیاسی، برای مدتی این متد سیاسی جای خود را به نقدهای عالمانه‌تر (حتی نقدهای هیجانی) داد.

مجاهدین خلق نخستین گروهی بودند که فحاشی را در سال‌های پس از انقلاب وارد ادبیات سیاسی ایران کردند و جدای از ترور فیزیکی از طریق ترور شخصیتی افراد تلاش کردند تا به‌زعم خود رقبا را از میدان به در کنند.

پس از این طیف، نوبت به سلطنت‌طلب‌های خارج‌نشین رسید که با حربه هتاکی و فحاشی به رویارویی با مخالفان و رقبا بپردازند. این رویه به خصوص طی سال‌های اخیر افزایش چشمگیری پیدا کرده است. دامنه وسیعی از فیلم‌ها، تصاویر و کلیپ‌ها در فضای مجازی وجود دارد که در آن سلطنت‌طلب‌ها در مواجهه با افراد عادی یا رای‌دهندگان و...شنیع‌ترین و رکیک‌ترین الفاظ را به کار می‌برند و طول و عرض خانواده فرد را به هم می‌دوزند.

آخرین حلقه از سلسله هتاکان و فحاشان در عرصه سیاست ایران زمین، اما مرتبط با تلاش‌های طیف‌های تندرو و رادیکال داخلی است که از این حربه برای هتک حرکت علیه دولت و رقبای سیاسی بهره می‌برند.

طی روزها و هفته‌های اخیر نشانه‌های وسیعی از هتاکی و فحاشی تندروها و جریان رسانه‌های حامی آنها علیه دولت و فعالان سیاسی اصلاح‌طلب مشاهده می‌شود که لازم است از منظر تحلیلی مورد بررسی قرار بگیرد. هرچند تاکید بر فحاشی از سوی تندروها نشان‌دهنده توفیق دولت و شکست رادیکال‌ها در دستیابی به اهدافشان است، اما اگر این رویه در حوزه سیاسی باب شود و هر رقیب و مخالف و منتقدی از سلاح ترور شخصیتی و فحاشی برای ضربه زدن به رقبا استفاده کند، دیگر باید فاتحه اخلاق سیاسی در کشور را خواند.

اصولا اخلاق سیاسی شامل مجموعه ملکات و فضایل یا رذایلی است که در روابط میان حاکمان و شهروندان قرار می‌گیرد. اگر حاکمان و فعالان سیاسی از این فضیلت تهی باشند، تصمیمات و سیاست‌های آنان نیز فاقد فضیلت و رویکردهای مثبت خواهد بود.