​از ابتدای شروع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران تا پایان آن، فضای کشور در خدمت حمایت از جبهه و جنگ بود. این مساله از یک طرف به نفع ایران بود؛ زیرا در آن فضا می‌توانست به‌خوبی از حرکت‌های نظامی پشتیبانی کند اما از طرف دیگر یک نقیصه محسوب می‌شد؛ چراکه هیچ فضایی برای اظهارنظر دیپلماتیک و فعالیت‌ در عرصه دیپلماسی وجود نداشت. ازجمله زمانی که قطعنامه ۵۲۲ بعد از فتح خرمشهر در اواخر تابستان ۱۳۶۱ صادر شد و از ایران و عراق خواست تا به مرزهای بین‌المللی بازگردند چون در ایران فضا در خدمت جبهه و دفاع بود به کسی اجازه داده نشد که در این مورد اظهاری بکند و بگوید که چه چیز به صلاح کشور است و چه چیز نیست.