رمزگشایی از تحرکات مشکوک اسرائیل در خلیج فارس

لازم به یادآوری است که دولت ترامپ برای برقراری روابط کامل دیپلماتیک با اسرائیل، مجبور به تطمیع دولت‌های عربی با دادن رشوه شد؛ این رشوه‌ها، برای امارات متحده عربی فروش جنگنده‌های رادارگریز F-35 و دیگر تجهیزات نظامی پیشرفته بود، برای سودان حذف از لیست تروریسم، و برای مراکش تهیه تسلیحات اضافی و کنار گذاشتن موضع بی‌طرفانه طولانی‌مدت ایالات متحده در مناقشه صحرای غربی بود. این رشوه‌ها نشان می‌دهد که عامل اصلی این ارتقاء روابط، اهداف نوظهور صلح‌آمیز طرفین درگیر نبوده است.

ارتقاء روابط موجود دقیقاً همین است و نه بیشتر. هیچ یک از کشورهای عربی یادشده درگیر جنگ با اسرائیل نبودند. آنها پیش از این حتی بدون داشتن روابط رسمی دیپلماتیک، از جمله در زمینه‌های امنیتی با اسرائیل همکاری قابل توجهی داشته‌اند. این واقعیت که گفته می‌شود عربستان سعودی بدون روابط کامل دیپلماتیک در مورد "اتحاد دفاعی" با اسرائیل مذاکره می‌کند، نشان می‌دهد که چنین روابطی به سختی می‌تواند عامل صلح یا جنگ در روابط با اسرائیل باشد. استفاده از عنوان "توافق‌نامه‌های صلح" برای چنین نسخه‌های جدیدی، عنوان غلطی است.

اهداف محور عبری-عربی صلح‌آمیز نیست

اگر هم این ارتقاء روابط تا حدودی نتایجی به دنبال داشته باشد، مطمئناً در جهت صلح نیست. رشوه‌های ایالات متحده همه چیز را از صلح دور کرده است. به عنوان مثال، تغییر سیاست در قبال مناقشه صحرای غربی، تنش میان مراکش و الجزایر را تشدید و تلاش‌های بین‌المللی برای حل مسئله را پیچیده کرده است.

چشم‌انداز هرگونه صلح بین اسرائیل و فلسطینی‌ها تنها دورتر شده است. ایده حل‌وفصل "از خارج به داخل" که شامل فشار دولت‌های عربی بر فلسطینی‌ها است در مواجهه با این واقعیت که فلسطینیان به عنوان طرف تحت سلطه تقریباً چیزی برای واگذار کردن، ندارند، شکست خورده است. اسرائیل طرف دارای اسلحه، قدرت، زمین و توانایی ایجاد تحول است. ارتقاء روابط عبری-عربی با کاهش هزینه‌های دیپلماتیک ناشی از تداوم اشغالگری اسرائیل، تنها باعث کمتر شدن تمایل به پذیرش فرآیندتغییر می‌شود.

و در خلیج فارس، ایجاد اتحادهای نظامی یا آنطور که بنی گانتز، وزیر دفاع اسرائیل آن را "ترتیبات امنیتی ویژه" نامیده است، خطوط منازعه را بُرَّنده‌تر و شدیدتر می‌کند، و اعراب خلیج فارس را به صف دشمنی ماندگار اسرائیل با ایران می‌کشاند که گاه رنگ تهدید به حمله نظامی به خود می‌گیرد؛ هفته گذشته گانتز در یک قدرت‌نمایی، علناً در مورد لیستی از اهداف ایرانی که اسرائیل آماده حمله به آن‌ها است، سخن گفت. این وضعیت در مقیاس کوچکتری، سیستم عداوت و آشفتگی اتحادها در اروپا را بازتولید می‌کند که به جنگ جهانی اول منجر شد.

انجمن همکاری‌های فراگیر منطقه‌ای

اصل کلی که برای همه کشورهای یک منطقه مناسب است، روابط کامل با کشورهای دیگر در منطقه است که همه کشورها را شامل شود. در منطقه خلیج فارس، این هدف از طریق یک انجمن با مشارکت فراگیر پیشرفت می‌کند؛ الگویی که تا حدودی بر اساس سازمان امنیت و همکاری در اروپا مدل‌سازی، و در راستای کاهش تنش‌ها و افزایش همکاری‌های صلح‌آمیز در سراسر منطقه خلیج‌فارس طراحی شده است. این پیشرفتی است که می‌تواند ارزش عنوان‌های پرمسمی را داشته باشد و به عنوان یک دستاورد ارائه شود.»

---

پروفسور پاول آر. پیلار (Paul R. Pillar) یکی از سردبیران نشریه نشنال اینترست، و عضو ارشد مرکز تحقیقات امنیتی دانشگاه جورج تاون و نیز مرکز سیاست‌های امنیتی ژنو است. وی در سال 2005 پس از 28 سال فعالیت در جامعه اطلاعاتی ایالات متحده از سازمان اطلاعات مرکزی (DCI) بازنشسته شد و پس از آن به عنوان استاد مهمان در برنامه مطالعات امنیتی در دانشگاه جورج تاون حضور یافت.

مناصب ارشد دولتی آقای پیلار، شامل افسر اطلاعات ملی خاورنزدیک و آسیای جنوبی، رئیس واحدهای تحلیلی در CIA در حوزه‌های خاورنزدیک، خلیج فارس و آسیای جنوبی، معاون رئیس مرکز ضد تروریستی DCI و دستیار اجرایی مدیر اطلاعات مرکزی بوده است. پروفسور پیلار همچنین در شورای اطلاعات ملی به عنوان یکی از اعضای اصلی گروه تحلیلی آن فعالیت می‌کرد. وی کهنه‌سرباز جنگ ویتنام و افسر بازنشسته ارتش ایالات متحده نیز هست.

پل پیلار دارای مدرک افتخاری از کالج دارتموث، لیسانس فلسفه از دانشگاه آکسفورد، و کارشناسی ارشد و دکتری حرفه‌ای از دانشگاه پرینستون است.

کتاب های پل پیلار شامل عناوین زیر است:
۱. مذاکره برای صلح: خاتمه جنگ بعنوان یک روند چانه‌زنی (1983)
۲. تروریسم و ​​سیاست خارجی ایالات متحده (2001)
۳. اطلاعات و سیاست خارجی ایالات متحده: عراق ، 11 سپتامبر و اصلاح اشتباهات (2011)
۴. چرا آمریکا جهان را اشتباه می‌فهمد: تجربه ملی و ریشه‌های سوءبرداشت (2016).