مسئولان در روند 40 ساله گذشته بازنگری اساسی کنند
به گزارش اقتصادنیوز او در بخشی از این گفت‌وگو و در پاسخ به پرسشی درباره انتخابات ایران، از برخی سیاست‌های کلان 40 سال اخیر انتقاد کرد. موسویان تاکید کرد: به‌نظر من مساله اصلی ما این نیست که رئیس‌جمهور یک نظامی باشد یا یک روحانی، یک دانشگاهی باشد یا یک امنیتی، یک تاجر باشد یا یک معلم. مساله ما چالش‌های انباشته شده سنگین داخلی و خارجی است که نیازمند تغییرات کلان در سیاست‌ها و برنامه‌ها و نوع دیدگاه‌های مدیریتی و حاکمیتی و نحوه کشورداری است. هنگام بروز انقلاب در ایران، 90 درصد مردم چین فقیر بودند، یعنی درآمد زیر 2 دلار در روز داشتند. در 40 سال گذشته، رشد و توسعه اقتصادی چین به‌جایی رسیده که میزان فقر از 90 درصد به زیر یک درصد درچین رسیده است. چنین معجزه و موفقیت بزرگی ناشی ازدیدگاه‌های کلان، برنامه‌ها و سیاست‌های درست و هدفمند و مدیریت منسجم بوده است. متقابلا از مقامات رسمی ایران می‌شنویم که یکی می‌گوید 80 میلیون نفر در ایران زیر خط فقرند، یعنی حدود 90 درصد، دیگری می‌گوید حدود 60 درصد مردم ایران زیر خط فقرند؛ یعنی حدود 50 میلیون نفر. براساس چنین آماری مختلفی که مسئولان می‌دهند، اگر حتی نیمی از مردم ایران زیر فقر باشند، چیزی جز یک فاجعه نیست. این وضعیت هم با آمدن و رفتن یک رئیس‌جمهور و یک دولت درست نمی‌شود. اعداد و ارقامی که توسط مسئولان کشور درمورد فساد در بخش‌های مختلف حکومتی به‌طور رسمی اعلام می‌شود، در کمتر کشوری می‌توان دید. حجم اتهامات متقابل مسئولان و سیاسیون و جناح‌های سیاسی کشور به یکدیگر درحدی است که وزیر فرهنگ و ارشاد کشور می‌گوید: کارنامه کشور در رسانه رسمی در قالب خبر، گزارش، گفت‌وگو، فیلم مستند، سریال‌های سریالی! چنین است: مسئولان چپاولگر اموال عمومی و جاسوس خارجی هستند! لذا به‌نظرم مسئولان ما باید اول یک بازنگری اساسی در روند 40 ساله گذشته داشته باشند، علل مشکلات را شناسایی کنند و سپس بپذیرند ادامه وضع فعلی ممکن نیست و شهامت تصمیمات بزرگ برای ایجاد تحولات در بخش‌های مختلف حاکمیتی را داشته باشند. مشکلات فعلی حاصل عملکرد کل حاکمیت است که دولت‌های اصولگرا یا اصلاح طلب یا اعتدال همه در مجموعه این حاکمیت مسئولیت داشته‌اند. دوران شوت کردن توپ در زمین این جناح یا آن جناح و فرار از مسئولیت‌پذیری به‌سر آمده است. رئیس‌جمهور بعدی هم چه نظامی باشد، چه روحانی، چه مهندس باشد، چه دکتر یا استاد دانشگاه نمی‌تواند تغییرات اساسی به‌وجود آورد مگر اینکه درمورد ریشه مشکلات کشور چاره‌اندیشی اساسی شود.
