پشت پرده سکوت مردم افغانستان در برابر طالبان؟/ آیا آنان تغییر کرده اند؟

 واقعیتی که رخ داده این است که طالبان با نیرویی آموزش ندیده و با سلاح‌های ابتدایی و سوار بر موتوسیکلت و حداکثر با چند ده خودروی وانت، یک دولت مستقر و مجهز به پیشرفته‌ترین سلاح‌های موجود  با حدود 300 هزار نیروی نظامی و 50 هزار پلیس شهری و تحت حمایت ثروتمندترین کشورهای جهان را در کمتر از دو هفته سرنگون و خود مستقر شد. جالب اینکه غیر از آن 300 هزار نظامی و 50 هزار نیروی پلیس، طی دو تا سه هفته، تخمین زده شد که از کابل،  حدود 120 تا 160 هزار نفر از طریق پل فرار کردند که فیلم‌های وحشتناک پرت شدن آنها از هواپیما را همه جهان دیدند، اما مقاومت؟ هرگز. هیچ‌کس مقاومتی ندید. نه از آن 350 هزار ارتشی و پلیس و نه این 120 تا 160 هزار نفر که اگر روی هم جمع بزنیم، حداقل 450 هزار نفر می‌شود. نه از اینها، نه از هرات، نه از پنجشیر و نه از نواحی هزاره‌نشین، مقاومت قابل اشاره‌ای دیده نشد.

 این گفته که طالبان تغییر کرده یک شوخی است، چراکه تغییر را در عمل نشان می‌دهند و نه در حرف و هیچ نشانه عملی از تغییر طالبان را نمی‌شود ذکر کرد که برعکس، آنچه در عمل می‌بینیم، همان طالبان گذشته است، فقط کمی هوشیارتر و نه بیشتر.

اما آنچه قطعا تغییر کرده، مردم افغانستانند. مردمی که اگر در مقابل ارتش شوروی که بی‌گمان در زمان خود یکی از دو ارتش قدرتمند جهان بود و نیز در دور اول حاکمیت طالبان، جانانه مقاومت کردند، ولی الان؟ الان نه. الان خبری از مقاومت نیست. حداقل الان که مقاومتی نیست، هر چند در فضای مجازی، بسیاری هستند که از مقاومت در مقابل طالبان سخن می‌گویند، ولی حتی از مقاومت زنان کابل هم دیگر نشان چندانی نیست. همان زنانی که در کشور ما بسیار با آنان همدلی می‌شود ولی به آن اندازه که این زنان در کشور ما نسبت به مصیبتی که بر آنان وارد شده همدلی می‌بینند، در کشور خود، همدل نمی‌یابند.