چالش تازه آمریکا در شرق آسیا/ هراس از بازگشت ترامپ

به گزارش اقتصادنیوز،انتخاب لای چینگ ته به عنوان رئیس جمهور تایوان بحث های قدیمی درباره "ابهام استراتژیک" ایالات متحده را دوباره بیدار خواهد کرد. دولت بایدن به رویکرد خود مبنی بر مبهم نگه داشتن سناریوهای مداخله در درگیری با چین بر سر جزیره پایبند است. مدافعان می گویند که این ترفند مرموز، پکن و تایپه را سرپا نگه می دارد و مانع از جنگ خواهد شد. با این حال منتقدان باور دارند که توسل به رویکرد مشخص استراتژیک، به معنای مشخص کردن زمان اقدام ایالات متحده، برای بازدارندگی پکن لازم است. بایدن خود نیز با سیاست هایش به سردرگمی ها دامن زده  است.بایدن در انظار عمومی قول داده که ایالات متحده برای حمایت از تایوان مداخله خواهد کرد؛ موضع گیری که مقامات کاخ سفید را به تکاپو واداشته تا توضیح دهند که سیاست رسمی تغییر نکرده، با این حال بایدن در عمل منفعل است.

قربانیان استراتژی مبهم بایدن

چنین رویکرد مبهمی چالش گسترده‌تری را در مورد ماهیت تضمین‌های امنیتی ایالات متحده در عصر افزایش اصطکاک ژئوپلیتیکی ایجاد می‌کند. به نوشته فارین پالسی،این واقعیت که ایالات متحده در معرض خطر از دست دادن اعتبار قرار دارد، ماحصل تحولات اخیر است. بایدن در باب توانایی واشنگتن برای انجام تعهدات جهانی اش اطمینان دارد. اما ترکیب جنگ روسیه در اوکراین و بحران جاری در خاورمیانه، سؤالاتس را در مورد حواس پرتی و منابع گسترده این بازیگر ایجاد می کند. تلاش‌های اخیر برای آرام کردن روابط با چین حاکی از تمایل شدید برای تضمین آرامش آسیایی، به‌ویژه در سال انتخابات ایالات متحده است.

یافتن نمونه هایی از متحدان مضطرب آسیایی ایالات متحده کار سختی نیست. فیلیپین یک نمونه است. مانیل اخیراً در دریای چین جنوبی با چین درگیر شده است. پکن تلاش کرده تا از ماموریت‌ها برای تامین مجدد کشتی زنگ‌زده دوران جنگ جهانی دوم در دوم توماس شول جلوگیری کند. مانیل چنین گزاره ای را برای مشخص کردن دامنه قلمرو خود متوقف کرد. همزمان با توجه به افزایش نگرانی در سئول در باب تهدیدهای شمال، کره جنوبی به یکی دیگر از دغدغه های واشنگتن تبدیل شده است. چندی پیش، یون سوک یول، اعلام کرد که کشورش نیاز به ایجاد یک بازدارنده هسته ای دارد؛ گزاره ای که نشانه ای از نارضایتی از چتر هسته ای واشنگتن است. آوریل گذشته، ایالات متحده و کره جنوبی بیانیه واشنگتن را امضا کردند، پیمانی که تعهدات بازدارندگی ایالات متحده را تقویت می کند.

چرایی مانور قدرت واشنگتن

این واقعیت که ایالات متحده اغلب مجبور است توانایی هایش را عریان کرده و با اقدامات و نه وعده ها به متحدان اطمینان دهد؛ گزاره تازه ای نیست. در زمان ریاست باراک اوباما، ایالات متحده با کمپین ساخت جزیره مصنوعی چین در دریای چین جنوبی دست و پنجه نرم کرد. رخدادی که ماحصل بن‌بست تنش‌آمیز بین چین و فیلیپین پس از تصرف اسکاربرو شول توسط پکن در سال 2012 بود. دولت اوباما با احساس اینکه اعتبار این بازیگر در خطر است، آزادی عملیات ناوبری را آغاز کرد و کشتی‌های نظامی را در منطقه مورد مناقشه به حرکت درآورد، صرفاً برای اثبات اینکه می‌تواند. این مانورها اکنون بخش اصلی استراتژی ایالات متحده برای اطمینان بخشیدن به منطقه است.

با این حال، سه عامل نشان می دهد که ایالات متحده نیاز به نشان دادن توانایی های مشابه بیشتر دارد، اول: به هم ریختن توازن نظامی جهانی و منطقه ای. دوم:تغییر استراتژی ایالات متحده؛ گزاره ای که ماهیت روابط امنیتی ایالات متحده در اقیانوس هند و اقیانوس آرام را تغییر می دهد. عامل سوم بازگشت دونالد ترامپ است. با توجه به دورنمای بازگشت رئیس جمهور سابق، امسال یکی از نگرانی های فزاینده در آسیا، اعتبار ایالات متحده خواهد بود. بسیاری در آسیا از رویکرد سختگیرانه ترامپ در قبال چین حمایت کردند. اما آنها رویکرد رزمی او را در ارتباط با متحدان به یاد دارند.

همه اینها مستلزم یک عمل متعادل کننده پیچیده است. آشکارتر کردن تعهدات مبهم، چاره ای نیست. در تایوان، تیم بایدن هیچ نشانه‌ای از متقاعد شدن به این که «وضوح استراتژیک» عاقلانه است، نشان نمی‌دهد. هم ابهام و هم وضوح می توانند انگیزه های انحرافی ایجاد کنند. یک سیاست مبهم می تواند چین را وادار به آزمایش کند تا ببیند خطوط قرمز زیر آن واقعاً چه هستند. همانطور که ایوان کاناپاتی، مقام سابق کاخ سفید اشاره کرده است، تضمین‌های صریح‌تر حتی ممکن است بازدارندگی را کاهش دهد، زیرا چنین تضمین‌هایی می‌تواند به چین نیز هدفی بدهد. او در سال 2022 در فارین پالیسی نوشت: «شرط‌های موجود در چنین اعلامیه‌ای، با محدود کردن محدودیت‌های جغرافیایی و سیاسی، چین را دعوت می‌کند تا از همین درزها سوء استفاده کند و اعتبار ایالات متحده را به چالش بکشد».

خطر اصلی این است که ایالات متحده نه تعهدات خود را کاهش دهد و نه به اندازه کافی برای انجام شان هزینه کند. چنین رویکرد مبهمی ممکن است در کوتاه مدت نتیجه بخش باشد، اما واشنگتن همچنان برای اطمینان بخشیدن به متحدان مضطرب تحت فشار خواهد بود. بدیهی است که ایالات متحده نمی تواند به طور همزمان به تعهدات خود در قبال 50 متحد عمل کند، دقیقاً به همان روشی که یک بانک نمی تواند تمام سپرده های خود را یکجا برگرداند.