روستای سبزی که مردم از آن میترسند + گزارش تصویری
«واقعا اول نشناختمش. چقدر تکیده شده. حدس میزدم که این بچه هم تب محرقه بگیرد. از کوار قاصد داشتم. خبر آورد که تمام خانوادهاش گرفتهاند. تو راست میگفتی زری، چوپانمان هم تیفوس داشته. تیفوس تمام دهات آن حوالی را گرفته. در این هوای گرم... قاصد میگفت: انگار مردم ده، ده را گذاشتهاند و رفتهاند.»
این چند جمله بخشهایی از کتاب سووشون سیمین دانشور است که در این بخش کتاب اشارهای کوتاه به ترک روستا به دلیل بروز یک بیماری دارد. اما این ترک کردنها تنها برای داستانها نیست. برای دورههای چندان دور کشور ما هم نیست. آخرین آمار رسمی اعلام شده توسط معاون توسعه روستایی و مناطق محروم معاون اول رئیس جمهور هم نشان میدهد که یک سوم روستاهای کشور تخلیه شدهاند که البته در چند وقت اخیر بیشتر هشدارها به واسطه کمبود آب است. اما ترک روستا تنها به واسطه کمبود آب و وقوع بیماری نیست؛ گاهی ممکن است به دلیل اختلافهای قومی و قبیلهای باشد. به مانند روستای غیاثآباد در حوالی شهر ملایر، استان همدان.
دیوارها سست و سست شده است. دست که به کاهگل باقی مانده بخورد متوجه میشوی چقدر سست شده است. اگر بخشی از دیواره باقی مانده بخواهد ستونی شود که آن را بگیری و بالا بروی تا همه روستا را در یک نگاه ببینی، به دو ثانیه نکشیده فرو میریزد تا نشان دهد در این حدود دو دهه که کسی اینجا زندگی نکرده دیوارهای رها شده چقدر سست شدهاند.
به گزارش اقتصادنیوز، شاید در مجموع به ۵۰ خانه هم نرسند، خانههایی که از زاغههای زیرزمینی باقی ماندهشان میتوان فهمید مردم این روستا در کنار کشاورزی به دامپروری هم میپرداختند. هنوز هم زمینهای کشاورزی اطراف روستا باقی مانده و اهالی قدیمی برای کشاورزی هم که شده به حوالی این روستا میآیند. یکی از قدیمیهای روستایی در حوالی این روستا تعریف میکند که بعد از درگیری خونین میان برخی از مردم اینجا ماموران نهادهای مربوطه به اینجا آمدند و دستور دادند که باید اینجا را ترک کنند. و حالا آن روستای دیروز و متروکه امروز بعد از حدود دو دهه دیگر نای تنفس ندارد.
با این حال هنوز هم سبز است، دور تا دور این روستای متروکه علفهایی روییدهاند که نشان میدهد مردم این ده آن زمان بیدلیل این مکان را برای زندگی انتخاب نکرده بودند اما این زمینهای سبز بهاری انگار جذابیتی به آن معنا ندارند که حداقل یک روستا از تعداد مجموع ۳۴ هزار روستای تخلیه شده کشور کاهش یابد. این در حالیست که در سالهای اخیر در مجامع بینالمللی از جمله سازمان بینالمللی کار بارها بر توسعه مشاغل روستایی تاکید شده است اما در ایران در دورهای که برخی روستاهایش به واسطه کمآبی تخلیه شدهاند، انگار میل به احیای روستاهایی که حداقل ظرفیت برای احیا را دارند هم وجود ندارد.
روستای غیاثآباد هم یکی از همین روستاهاست که هرچند دیگر جمعیتی در آن زندگی نمیکند اما مردم برای کشاورزی هم که شده به اطراف آن میآیند. حتی در نزدیکی این روستا هم برخی به پرورش زنبور عسل میپردازند اما یکی از مردمی که نزدیک این روستا زندگی میکند این طور گلایه دارد که دیگر این روستا تنها مخروبهای شده برای مراجعه معتادان و به همین دلیل حتی مردم اطراف این روستا از حضور در داخل این روستا بیم دارند.
ارسال نظر