حضور احمدی نژاد برای فوتبال ایران خوش یمن نبود!

محمد حسین عباسی

نزدیکان محمود احمدی‌نژاد، بارها درباره استقلالی‌بودن آقای رئیس صحبت کرده بودند و حتی گاهی نتایج خوب آبی‌های پایتخت در این دوران، به همین تمایل رئیس دولت ربط داده می‌شد. با این وجود عملکرد فوتبالی و ورزشی این چهره حتی هواداران استقلال را نیز راضی نکرد. احمدی‌نژاد به همان اندازه‌ای در توسعه ورزش در ایران موفق بود که رئیس سازمان تربیت‌بدنی‌اش در انگلیسی صحبت‌کردن! 

اولین مواجهه احمدی‌نژاد با فوتبال، کمی بعد از صعود تیم ملی به جام‌جهانی 2006 رقم خورد. او با لباس تیم و آن شلوار سه‌خط افسانه‌ای، به اردوی تیم‌ملی رفت، به میرزاپور پنالتی زد و با بازیکنان جلسه گذاشت اما از همه ماجراهای آن روز، تنها عکس لم‌دادن علی کریمی و بی‌توجهی او به مقام‌های سیاسی حاضر در تمرین، برای مردم جلب توجه‌کرد. آقای رئیس علاقه زیادی داشت تا یک صعود به جام جهانی را جشن بگیرد اما آخرین صعود مربوط به دولت اصلاحات بود و صعود بعدی نیز توسط دولت اعتدال جشن گرفته شد. ورود جدی دولت محمود به پاستور، با تغییر ناگهانی دادکان و در نهایت تعلیق فوتبال همراه شد. خاطره تلخ بعدی، فروردین‌ماه 88 رقم خورد. رئیس‌جمهور به آزادی رفت تا شاهد پیروزی تیم علی دایی برابر عربستان باشد اما ایران به شکل مفتضحانه‌ای شکست خورد. شعارها به سمت او روانه شدند. پخش تلویزیونی بلافاصله متوقف شد و ساعاتی بعد خبر برکناری علی دایی با دستور مستقیم بالادستی‌ها از راه رسید. حضور رئیس دولت برای تیم‌ملی خوش‌یمن نبود و او دیگر در هیچ استادیومی دیده نشد. در تمرین تیم‌ملی اما‏، عکاس‌ها دوباره او را شکار کردند. احمدی‌نژاد این بار در کنار تیم کی‌روش دیده شد. در آن روز فراموش‌نشدنی، کاپیتان نکونام برای لحظه‌ای از ایستادن در کنار محمود غافل نمی‌شد اما کاپیتان مردم، علی کریمی بود که سعی می‌کرد از رئیس فاصله بگیرد. نگاه طعنه‌آمیز او به احمدی‌نژاد، عکس سال فوتبال ایران بود. عکسی که روی جلد بسیاری از روزنامه‌های ورزشی رفت و عجیب اینکه حتی حضور کریمی، از فروش بسیار کم این جلدها جلوگیری نکرد. نگاه قاطبه فوتبالی‌ها به احمدی‌نژاد، چیزی شبیه همین نگاه است. سرد، بی‌تفاوت و کنایه‌آمیز. استادیوم‌های زشت و نتایج زشت‌تر. به جز این دو، احمدی‌نژاد چیز دیگری به فوتبال اضافه نکرد.