جای خالی عادل فردوسی‌پور
به گزارش اقتصادنیوز، یک اتهام تلویزیون در این غائله، حذف عادل فردوسی‌پور است. بدون شک عادل هم برای تلویزیون و هم برای فوتبال یک سرمایه ارزنده و به درد بخور بود؛ کسی که در کشاکش بحران‌ها می‌توانست به بهبود شرایط کمک کند. عادل نبود که استراماچونی و کالدرون را از ایران فراری دادند، عادل نبود که هروه رنار را پراندند و با مارک ویلموتس چنان قرارداد اسفباری بستند، عادل نبود که نیمکت تیم ملی در سقوطی آزاد به دراگان اسکوچیچ رسید. حالا هم عادل نیست که تست کرونای بازیکنان لیگ برتر به‌طور مبهم و فله‌ای مثبت از آب در می‌آید و با اولین کنکاش جدی، همه بازیکنان یک‌شبه بهبود می‌یابند! مقصود این سیاهه آن نیست که اگر فردوسی‌پور هنوز حضوری پررنگ در فوتبال و رسانه داشت هیچ‌کدام از این مشکلات پیش نمی‌آمد، اما تردیدی نیست که تلویزیون با حضور عادل و نود، مشی اصلاحگرانه و موثرتری داشت. حداقلش این است که این‌طور شاهد گردن‌کشی و لجاجت برخی تیم‌ها و تهدیدشان به انصراف از مسابقات نمی‌بودیم. یک رسانه سال‌ها باید خون دل بخورد تا مردم یکی از محصولاتش را چنین عمیق و استوار «باور» کنند. صداوسیما اما قدرتمندترین برندش را بعد از ۲۰ سال حضور صادقانه روی آنتن سوزاند و هنوز هم هیچ‌کس نمی‌داند چرا.
نوشته‌ای از رسول بهروش
