فوکویاما در یکی از کتاب‌هایش (Fukuyama, 2004) با استفاده از دو معیار به دسته‌بندی حکومت‌ها می‌پردازد.

هسته اصلی قدرت در ایران، به‌گونه‌ای طراحی کرده بود که انتخابات ریاست‌جمهوری از نظر نتیجه قابل پیش‌بینی و از نظر شور و اشتیاق، کسل‌کننده باشد.

اگر به بیانیه‌ای که شورای امنیت ملی عراق منتشر کرده، توجه کنید و یا کتابی که طارق عزیز نوشته است و همین طور مسائل دیگر، متوجه خواهید شد که انگیزه حمله به ایران تنها تضعیف حکومت ما نبوده است.

​در جوامع جدید و نظام‌های سیاسی آن‌ها، مبارزه و فعالیت سیاسی کم‌و‌بیش از طریق سازمان‌ها و تشکل‌های سیاسی صورت می‌پذیرد.

دین‌باوران در جامعه ما، کم و بیش تصور واحدی از «دین» دارند. از نظر آنان دین عبارت است از «مجموعه‌ای از نمادها و نشانه‌ها که دربرگیرنده پیام و دعوت خدا خطاب به انسان است».

هفته‌های گذشته، اصطلاح «رادیکالیسم» موضوع گفتارها، تحلیل‌ها و موضع‌گیری‌های سیاسی مختلف شد. درک‌های نادرست و تفسیرهای غیرمنصفانه‌ای در مورد آن به‌طور عمدی ترویج شد تا زمینه‌ساز تخریب‌ها و برخوردهای بعدی گردد. در واکنش به موج‌های تخریبی به نظر می‌رسد که بازخوانی برخی نکات در مورد رادیکالیسم، ضروری و لازم باشد. امیدوارم مفید واقع شود.

​در تاریخ همه کشورها مقاطعی وجود دارد که ادعاهای جریان‌های فکری و سیاسی مختلف آزموده می‌شود. جریان‌ها و گروه‌های سیاسی برای ترویج و تبلیغ خود، همیشه شعارهایی جذاب و ادعاهایی زیبا مطرح می‌کنند اما همیشه بزنگاه‌های تاریخی وجود دارد که در آن‌ها میزان پایبندی واقعی به این شعارهای جذاب هویدا می‌شود. وضعیت کنونی کشورمان یکی دیگر از این بزنگاه‌هاست.