در ایران همه کسانی که تریبون دارند، از صبح تا شام، آرمان‌ها و ایده‌آل‌های خود را طرح می‌کنند و انتظاراتی غیرواقعی در جامعه به وجود می‌آورند. سپس خود درحالی‌که مدیری از دولت یا حاکمیت هستند فریاد می‌زنند که این انتظارات مردم و خواسته‌های آنها برآورده نشده است.