برخلاف تصور اولیه تیم ترامپ و دولت‌های منطقه‌ای، سیاست فشار حداکثری علیه ایران نه تنها نتایج مورد انتظار را در پی نداشت، بلکه ایران را به سوی بهره‌برداری حداکثری از منابع قدرت منطقه‌ای خود از جمله در تنگه هرمز واداشت. تاکنون تنگه هرمز همچون سلاحی جغرافیایی سیاستمداران ایران را قادر ساخته تا تلاطم اقتصادی در ایران را به یک تلاطم امنیتی در منطقه مبدل کنند و از این طریق روندهای امنیتی در سطح منطقه را از سیاست داخلی در ایران متاثر سازند.

​سیاست خارجی و امنیتی ترامپ اگرچه از روندهای متعارف و پذیرفته‌شده چندان تبعیت نمی‌کند، با جنجال‌های رسانه‌ای همراه است یا در شیوه اجرا مورد اجماع نیست، اما از محتوای راهبردی قابل تاملی برخوردار است. صدور دستور خروج از سوریه، بخشی از روند پیاده‌سازی سیاست امنیتی ترامپ است که بر پایه دو ستون بازدارندگی دو مرحله‌ای و فرسایش منابع بازیگران رقیب قرار دارد.

ویژگی‌های تفکر سیاسی روسی در تلفیق با ابهامات استراتژیک ناشی از انتخاب ترامپ و همزمانی این وقایع با تشدید فشارهای منطقه‌ای بر ایران، بار دیگر این پرسش را مطرح می‌کند که بازی بزرگ میان روسیه و آمریکا چگونه و به چه میزان می‌تواند منافع سیاسی و امنیتی ایران را تحت‌الشعاع قرار دهد.