آیا انگلیس مدعی قهرمانی جام جهانی است؟

نیک رایت- نمایش و نتیجه‌ انگلیس برابر پاناما درصد بالایی از خوشبینی را به اردوی این تیم و جامعه فوتبال جزیره بخشیده. فارق از هر اتفاقی که در ادامه جام جهانی روسیه برای انگلیس رخ دهد، این روز برای همیشه در کتاب رکوردهای آن‌ها ثبت می‌شود، تیمی که هرگز بیش از 4 گل در تاریخ این تورنمنت نزده بود. هری کین هم با هت‌تریکش مقابل پاناما لقب تنها سومین فوتبالیست انگلیسی که موفق به انجام چنین کاری در جام جهانی شده، بعد از سر جف هرست و گری لینکر، را به خودش گرفت.

وقتی به انگلیسِ گرت ساوتگیت نگاه می‌کنیم سراسر نشانه‌های مثبت و امیدوارکننده می‌بینیم. خود کین بارزترین نشانه و نماد از تفاوت این تیم با تیم یورو 2016 است. کین با بار انتظارات سنگینی که روی شانه‌هایش در فرانسه بود موفق نشد در چهار بازی حتی یک گل هم بزند. اما ستاره تاتنهام حالا با بستن بازوبند کاپیتانی انگلیس در 2 بازی 5 گل در جام جهانی زده و جلوتر از کریستیانو رونالدو و روملو لوکاکو در صدر جدول بهترین گلزنان قرار گرفته است.

اعتماد ساوتگیت در این میان به کین بسیار نتیجه داده. بی جهت نیست که او در 7 بازی‌ای که به عنوان کاپیتان برای انگلیس بازی 11 گل زده است. اگر چه سر گل سوم خود کین هم خیلی در جریان نبود و شوت روبن لوفتس-چیک با برخورد به او تغییر مسیر داد و وارد دروازه پاناما شد، اما گل کردن دو پنالتی در یک نیمه به هیچ وجه کار ساده‌ای نبود.

اما کین تنها ستاره انگلیس مقابل پاناما نبود. لوفتس-چیک که به جای دلی علی در ترکیب اصلی قرار گرفته بود کنار جسی لینگارد و رحیم استرلینگ نمایش بسیار پرانرژی و شاداب داشتند. چنین نمایشی از درخواست و دستور مستقیم ساوتگیت سرچشمه می‌گرفت، مربی‌ای که از بازیکنانش خواسته خودشان را نشان دهند و از ریسک کردن نترسند.

گل لینگارد یکی دیگر از نشانه‌های این انرژی مثبت تیم بود. پدیده این فصل منچستر یونایتد که در بازی قبل مقابل تونس با فرصت‌های زیادی که از دست داد مورد انتقاد زیادی قرار گرفت، این بار بعد از یک و دویی ریز و تمیز با استرلینگ با ضربه‌ای دقیق توپ را به کنج دروازه پاناما فرستاد تا بازی خوب خودش را تکمیل کند.

نقطه قوت دیگر انگلیس که حالا همه آن را شناخته‌اند استفاده عالی از ضربات آزاد و ایستگاهی است. هر دو گل انگلیس در بازی قبلی از روی ریباندهای دو کرنر به دست آمد. در بازی دیرزو هم چهار گل از مجموع شش گل آن‌ها حاصل همین ضربات آزاد بود. در این میان گل چهارم که با ضربه سر جان استونز وارد دروازه شد روی برنامه‌ریزی فوق‌العاده تیمی به دست آمد و نشان داد ساوتگیت چقدر روی این ضربات در تمرینات با شاگردانش کار کرده.

حضور کیران تریپیه در ترکیب اصلی و قرار دادن کایل وایکر کنار استونز و هری مگوایر، با اینکه به نظر حرکتی بیش از حد شجاعانه می‌نمود، حالا ارزش‌هایش را نشان می‌دهد. انگلیس با استفاده از ارسال‌های تریپیه و اشلی یانگ و قدرت سرزنی استونز و مگوایر و البته کین تا به حال 6 گل در جام جهانی روی ضربات آزاد زده، یعنی دو برابر هر تیم دیگری در تورنمنت.

انگلیس با آگاهی از این حقیقت که گرمای هوا در نیمه دوم انرژی‌شان را خواهد گرفت، با تمام فشار در نیمه اول بازی کرد و با زدن 5 گل کار را تمام کرد. با وجود سرعت بالای حملات انگلیسی‌ها، ساوتگیت از استونز و مگوایر و واکر هم خواسته بود در ضمن اینکه به خط میانی و گاهی خط حمله اضافه می‌شوند، در مقاطی جریان بازی را هم با پاس‌های عرضی کنترل کنند و تمپو را پایین بیاورند.

قطعا چالش‌ها سخت‌تری در ادامه تورنمنت انگلیس را فرا خواهد خواند. جدال برابر بلژیک در بازی آخر دور گروهی برای تعیین سرگروه می‌تواند دید درست‌تری از توانایی این تیم به ما بدهد، اگرچه شاید شرایط به شکلی پیش برود که دوم شدن در این گروه برای فرار از مقابله با برزیل یا آلمان در یک چهارم نهایی بهتر هم باشد.

به هر سو ساوتگیت و شاگردانش موجی نو در فوتبال انگلیس به پا کرده‌اند و جانی دوباره به کالبد بی‌جان این تیم بعد از حذف شرم‌آور از یورو 2016 دمیده‌اند.