​متاسفانه در جامعه ما به‌جای اینکه بر پایه یک فرآیند گفت‌وگویی فرصت‌هایی برای همبستگی و انسجام اجتماعی ایجاد شود، به‌تدریج زمینه‌های مفاهمه محدودتر و عرصه‌های تقابل گسترده‌تر می‌شوند. چه‌بسا این گسترش روزافزون تقابل‌ها در عرصه‌های خصوصی نیز به اندازه عرصه‌های عمومی در جریان باشد، اما کمتر به چشم می‌آیند. حتی درون نهادهایی چون دانشگاه یا سازمان‌ها نیز می‌توان نشانه‌های واضحی از شکل گرفتن فضای دوقطبی و تقابل را مشاهده کرد.