ادامه انتقاد از ناکارآمدی تاکتیک های «علیمنصور»

استقلال منصوریان با تاکتیک منسوخ دهه 50، در سال 2017 می خواست العین امارات را حذف و یک گام خود را به فینال لیگ قهرمانان آسیا نزدیک کند اما ...

کاری به نگاه آلوده و کثیف برخی جریانات سیاسی و خوشحالی آنان از شکست استقلال برابر العین و ربط دادن آن به حمایت آبی ها از دکتر روحانی ندارم و در این مطلب هم نمی خواهم پاسخگوی این افکار بیمار باشم چون جواب دندان شکن به این بیماران ذهنی را مردم در روز 29 اردیبهشت 96 به شکلی دادند که حتی آب سردی که رئیس جمهور محبوب شان از آن حرف می زند نیز نتوانسته جای سوختگی آنان را التیام ببخشد و اکنون برای التیام سوزش های خود دست به هر روش کثیفی می زنند؛ اما نمی توان از کنار شکست سنگین استقلال برابر یک تیم حاشیه خلیج فارس بی تفاوت گذشت و جا دارد نگاهی فنی به این شکست سنگین، که طی 44 سال گذشته بی سابقه بوده و طی 72 سال قدمت این باشگاه برابر تیم های خارجی به خصوص حاشیه خلیج فارس اتفاق نیفتاده، داشته باشیم.

علیرضا منصوریان برای متوقف کردن العین روش عجیبی را انتخاب کرده بود و خیلی زود ناکارآمدی این روش مشخص شد. در همان ابتدا و با ترکیب عجیب استقلال و نحوه جایگیری نفراتش در داخل میدان می شد حدس زد آبی ها برای حذف شدن آمادگی کامل دارند و همه چیز را به قضا و قدر سپرده اند!

استقلال مقابل العین می خواست فضای پشت محوطه جریمه را ببندد، ولی استراتژی دفاعی تیم برای این بازی یک هرج و مرج کامل بود. منصوریان در غیاب سه هافبک اصلی خود، چاره را در تجمع بازیکنان در زمین خودی و یارگیری من تو من با عمر عبدالرحمن دید. در منسوخ بودن این روش همین بس که هیچ نمونه مشابهی از آن در بایگانی ذهنی مان نیست، مگر چند بازی قدیمی از فوتبال ایران در اوایل دهه 50 و طبیعتا این تاکتیک دهه 50 در سال 2017 به کار نمی آید!

منصوریان از همان ابتدا با دادن ماموریت به مگویان برای حرکت سایه به سایه با عمر عبدالرحمن، تیمش را 10 نفره کرد زیرا هافبک ریزنقش العین باهوش تر از آن بود که اسیر این تاکتیک منسوخ و پیش پا افتاده استقلال شود و نه تنها توانست حریف را 10 نفره کند بلکه خودش هم در پایان عنوان برترین بازیکن میدان را به دست آورد.

یارگیری مگویان با عبدالرحمن، خط میانی استقلال را کاملا به هم ریخته بود و هافبک باهوش اماراتی ها با جا به جایی های عرضی فضاهای بزرگی در بلوک دفاعی استقلال بوجود می آورد که نمونه آن را می توان در گل های اول و دوم العین دید و روی سایر گل ها نیز این رد پا مشهود بود.

موقعیت های العین در شروع بازی خیلی زود نشان داد تصمیم منصوریان چقدر اشتباه بوده و سرانجام مقاومت تیم در هم شکست. انتظار می رفت سرمربی استقلال بعد از گل اول العین تغییر روش دهد ولی این تاکتیک ادامه پیدا کرد و با مصدومیت فرشید باقری، ماموریت مهار عبدالرحمن به جابر انصاری سپرده شد اما او هم نتوانست این بازیساز فانتزی را مهار کند.

قرار گرفتن علی قربانی در پست هافبک راست دومین اشتباه مرگبار تاکتیکی منصوریان در این بازی بود. حتی یک نوجوان هم می تواند تشخیص دهد قربانی برای این پست ساخته نشده ولی منصوریان که سه سال است به عنوان سرمربی بالای سر این مهاجم بلند بالا قرار دارد نمی دانست نباید از او به عنوان زوج مکمل وریا غفوری استفاده کند و اینچنین بود که در دقیقه 38 مجبور به بیرون کشیدن این بازیکن مازندرانی شد تا پس از تعویض اجباری فرشید باقری، عملا دو تعویض خود را سوخته و از دست رفته ببیند.

استقلال بعد از دریافت گل سوم چاره ای جز حمله نداشت و از یارگیری مستقیم دست کشید ولی تغییرات ترکیب این تیم به قدری زیاد شده بود که بازیکنان در زمین کاملا سردرگم بودند و هر حمله حریف به یک موقعیت گل تبدیل می شد.

این درست که منصوریان در این بازی سه هافبک اصلی اش را نداشت و قابل انتظار بود که استقلال نتواند بازی همیشگی را به نمایش بگذارد ولی با همین نفرات هم می توانست ساختار دفاعی مدرن تر و منطقی تری تدارک ببیند، فضاها را ببندد و با مهاجمان سریعش تنها به ضدحمله فکر کند. کما اینکه در بازی رفت هم در غیاب امید ابراهیمی و امید نورافکن، استقلال فضاهای زمین را از حریف گرفت و حتی عمر عبدالرحمن را از جریان بازی خارج ساخت و با پیروزی زمین را ترک کرد که همین پشتوانه برد بازی رفت اجازه انتخاب چنین روشی را به منصوریان و تیمش می داد.

بازیکنان استقلال هم در این بازی نمایش فردی ضعیفی داشتند و حتی تعداد پاس های آنها از عدد 2 فراتر نمی رفت که نزول کیفی آنها بی ارتباط با آشفتگی تاکتیکی تیم نبود به طوری که در پایان نیمه اول کل پاس های استقلال 87 پاس بود که 43 تای آن به مقصد رسید و حتی این عدد به 45 هم نرسید که میانگین هر دقیقه یک پاس سالم به دست آید! وقتی شرح وظایف به خوبی تفهیم شده باشد بازیکنان با اعتماد به نفس بالاتری بازی می کنند ولی برای استقلال این اتفاق نیفتاده بود. در این بازی اما ناکارآمدی سیستم دفاعی تیم خیلی زود برای بازیکنان و کادر فنی مشخص شد و تردید همه را فرا گرفت. نکته ای که رحمتی بعد از گل اول العین می خواست به نیمکت گوشزد کند و تعویض زودهنگام قربانی نشان می داد همه تدابیر کادر فنی که یک هفته برای آن برنامه ریزی کرده شکست خورده و استقلال مجبور است ۶۰ دقیقه را با برنامه جدیدی که کسی نمی داند چیست بازی کند.

درد این شکست قطعا به این زودی ها برای هواداران استقلال التیام نمی یابد و چه بسا آنها نتوانند مسببان آن را ببخشند اما باید تجربه ای برای منصوریان باشد که چه در استقلال و چه در تیم های دیگری که در آینده مربیگری خواهد کرد، تدابیری اتخاذ کند تا نفراتش بتوانند آن را پیاده کنند و به دنبال نمایش های توام با ادا و اطوار نباشد.

فوتبال ورزشی بسیار ساده است و العینی هم که 6 گل به استقلال زد کار عجیب و غریبی در زمین انجام نداد، تنها خودش بود و فوتبالی که آموخته بود را به نمایش گذاشت تا شکست یک- صفر در هفته قبل را به یک پیروزی ماندگار و باشکوه 6- یک بدل کند.

در یک جمله باید گفت العین خواست ولی استقلال منصوریان نخواست و اینچنین شد که استقلال سنگین ترین شکست تاریخ 72 ساله خود را مقابل یک تیم خارجی متحمل شد.

تاکتیک استقلال برای 20 سال پیش بود

در یک نمونه از انتقاد های پیشکسوتان این باشگاه به تاکتیک منصوریان می توان به صحبت های سهراب بختیاری اشاره کرد.وی گفته بود:« نتیجه تلخی از این بازی نصیب استقلالی ها شد، البته با توجه به نوع بازی استقلالی ها می توان گفت شکست حق این تیم بود و مسئولیت این شکست نیز کاملا با کادر فنی است. بازیکنان بازی را با ترس و اضطراب آغاز کردند و تمام تدابیری که برای از کار انداختن حریف اندیشیده بودند اشتباه بود. استقلال هم در چینش اولیه نیز دچار مشکل بود. کادر فنی استقلال در این بازی با این تفکر که بخواهند العینی ها را از کار بیندازند به 20 سال پیش بازگشته بودند، استقلال چیزی به نام هافبک در این بازی نداشت و همین موضوع ناراحتی ما را بیشتر می کند.»