اعتراض کنید آقای روحانی؛ این را که دیگر می‌توانید
سیامک رحمانی - گیریم آقای روحانی مشکل ورود زنان به ورزشگاه‌ها را هم نتواند حل کند. اختلاف نظر بعضی مراجع و تاثیرگذاری نهادهای ذینفوذ و نامربوط دستش را بسته باشد. گیریم که برای حمایت از ورزشکاران زن محدودیت‌هایی داشته باشد. برای مشکل حضور تیم‌های ایرانی در میادین بین‌المللی و رودررو شدن با ورزشکارانی که ملیت‌شان را به رسمیت نمی‌شناسیم هم راه حل فوری و ساده‌ای سراغ نداریم. روحانی مطمئنا برای خصوصی‌سازی باشگاه‌ها و ایجاد زیرساخت‌های مناسب در فوتبال هم با مشکلات عدیده مواجه است. همانطور که برای برگزاری یک مسابقه دوستانه فوتبال هم معضلاتی داریم که کشورهای دیگر به خواب هم نمی‌بینند. اما قبول نمی‌کنیم که دولت این تخلف فراگیر در اعزام افراد به جام جهانی را ببیند و دم برنیاورد. دولت که می‌گوییم شخص آقای روحانی است، اگرنه توقعی از وزیر ورزش نداریم. وزیر ورزش که بسیاری از معاونان و اطرافیانش، روسای هیات‌های ورزشی استانها و مدیران ریز و درشت را به روسیه اعزام می‌کند، چه اعتراضی می‌تواند به این روند مفسده‌انگیز داشته باشد. وزیر که می‌بیند نمایندگان مجلس با بودجه فدراسیون فوتبال به جام جهانی می‌روند و دم برنمی‌آورد چون گمان می‌کند فردا روزی کارش با همین فراکسیون ورزش و همین نمایندگان است که باید در مجلس حمایتش کنند، تا اگر استیضاح شد به نفع‌اش رأی جمع کنند، تا اگر روزگاری دوباره برای وزارت معرفی شد، آرایش را بالا ببرند، از جیبش که خرج نمی‌کند، تماشا می‌کند که از بودجه فوتبال صرف این نمایندگان می‌شود و چی از این بهتر. توقعی از آقای وزیر نیست که اگر خودش هم در این تخلف سهیم نبود و سفارشی نکرده بود و هماهنگی نکرده بود تا الان نهیبی زده بود که چه خبر است! چند نفر را باید از بیت‌المال به سفر و تفریح ببرید؟ که ترمز را بکشد و بگوید فدراسیون فوتبال جای اینها چند مربی و بازیکنان مستعد را همراه کند تا اقلا تجربه‌ای کسب کنند و کمی دنیا را ببینند.
اما وزیر ورزش سرش جاهای دیگر و به کارهای دیگر گرم است و کسی از ایشان انتظاری ندارد. ایشان به کسی وعده‌ای نداده و به حکم رییس‌جمهور آمده تا چند صباحی در ساختمان سئول باشد و به آشنایان و دور و بری‌ها سخت نگیرد و برود. همانطور که به فدراسیون فوتبال و تاج سخت نمی‌گیرد.
طرف صحبت آقای روحانی است که آن همه وعده بر زمین مانده دارد و با این همه گلایه و شکایت مواجه است. آقای روحانی می‌تواند با این سیل مهاجرت نمایندگان و مدیران فرص‌تطلب و خو‌ش‌گذران به روسیه مخالفت کند. اگر نه در عمل، حداقل دادی بزند. سازمان‌های نظارتی را صدا بزند و بگوید جلوی این شامورتی‌بازی و این ریخت‌وپاش را بگیرند.
آقای روحانی ما هم می‌دانیم که این اولین‌بار نیست و همیشه همین وضع بوده. می‌دانیم در جام جهانی‌های قبلی و المپیک‌ها هم همین خاصه‌خرجی‌ها می‌شود و نورچشمی‌ها بلیت می‌گیرند و برایشان فرش قرمز پهن می‌شود تا به تماشا و گشت و گذار بروند. شاید در دوره‌های قبل ماجرا اینقدر رو نبود. که فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی مثل بختک بالای سر حضرات نبودند و می‌شد در خلوت هر فضاحتی به بار آورد. اما مگر برای همین چیزها نیست که پای اینترنت و فیلتر نشدن شبکه‌های اجتماعی –تا جایی که می‌شد- ایستادید آقای روحانی؟ مگر برای همین شفافیت نبود که امسال بودجه اختصاص داده شده به دستگاه‌ها را هم رسانه‌ای کردید؟ خب این گوی و این میدان. دیگر از این واضح‌تر نمی‌شد فساد کرد. لیست مسافران روسیه معلوم است و بودجه‌شان را هم فدراسیون فوتبال از ارث پدری نمی‌دهد. همان فدراسیونی که می‌گوید پول نداریم بازی تدارکاتی بزرگ برگزار کنیم. آقای روحانی این شکل از مصرف بیت‌المال نه شرعا و نه عرفا درست نیست. هیچ کشور توسعه‌یافته‌ای نمی‌توانید پیدا کنید که چنین کاروانی از سوگلی‌ها را به خرج فدراسیون فوتبال به روسیه گسیل کرده باشد. این کار خلاف است. حتی اگر یک نفر باشد. همه آنها که از وزارت ورزش و مجلس و از سازمان لیگ و از جاهای عجیب و غریب دیگر می‌آیند، دارند از پول بی‌صاحب فوتبال بهره می‌برند. از فدراسیون بی‌صاحب فوتبال. شاید خودشان وجدان داشته باشند یا نداشته باشند و فکر کنند حقشان است.
اما آقای روحانی! حداقل خواسته مردم این است که اگر به وعده‌هایتان عمل نمی‌کنید، نشان دهید که در مقابل بی‌نظمی‌ها و سوءاستفاده‌ها بی‌تفاوت نیستید. حداقل انتظار این است که اگر اقدامی نمی‌کنید، سکوت نکنید. کمی عصبانی باشید. کمی شماتت کنید. این وضعیت بی‌سامان و اسف‌بار تا کی باید ادامه داشته باشد؟
فرهنگستان فوتبال
