فرمان کاخ سفید در دست کیست؟ | مرد پشت پرده تصمیمات ترامپ با رویکرد سخت گیرانه به مهاجرت

دانیال دلاوری در اکوایران نوشت: زمانی که استفان میلر در مراسم یادبود فعال محافظه‌کار، چارلی کرک پشت تریبون رفت، هشدار تندی به نیروهای چپ‌گرایی داد که معتقد است مسئول ترور کرک بوده‌اند. او خطاب به دشمنان ایدئولوژیک خود گفت: «شما هیچ تصوری از اژدهایی که بیدار کرده‌اید ندارید. شما هیچ تصوری ندارید که ما چقدر مصمم هستیم تا این تمدن، غرب و این جمهوری را نجات دهیم».

دیگر سخنرانان مراسم نیز مرگ کرک را به مخالفان سیاسی دولت ترامپ نسبت دادند. اما سخنان میلر وزن دیگری داشت؛ شاید بیش از هر کس دیگر، او توان آن را دارد که خشم محافظه‌کاران از این قتل را به آنچه خودش «غرش خیرخواهانه عمل» می‌نامد، تبدیل کند.

قدرتمندترین بوروکرات انتصابی آمریکا

به نوشته نشریه فایننشال تایمز، چپ‌ها دلایل خوبی برای ترس از انتقام او دارند. میلر قدرتمندترین بوروکرات انتصابی در آمریکاست. او به عنوان معاون رئیس دفتر ترامپ و مشاور امنیت داخلی، معمار طرح رئیس‌جمهور برای بازسازی آمریکاست. استیو بنن، استراتژیست ارشد ترامپ در دوره نخست ریاست‌جمهوری، درباره او گفت: «او نخست‌وزیر است. من فکر نمی‌کنم حوزه‌ای در سیاست داخلی وجود داشته باشد - جز بخش‌هایی از امنیت ملی، خزانه‌داری و امور مالی - که او به شکل عمیق با آن درگیر نباشد».

میلر همچنین مدت‌هاست که از سوی منتقدان به داشتن گرایش‌های استبدادی متهم می‌شود. ماه گذشته او حزب دموکرات را «یک سازمان افراطی داخلی» نامید. در ماه مه نیز از تعلیق حق دادخواهی (habeas corpus) – حقی در قانون اساسی برای دادرسی عادلانه - سخن گفت.

همکاران پیشین از نفوذ او شگفت‌زده نیستند. اولیویا تروی، مقام سابق امنیت ملی که در دولت اول ترامپ با میلر در ارتباط بود، گفت: «همیشه می‌دانستم اگر ترامپ دوباره به قدرت برگردد، این نمایشِ استفان میلر خواهد بود و دقیقاً همان چیزی است که امروز می‌بینیم. هیچ‌کس آنجا نیست که تعادل ایجاد کند. به همین دلیل شما شاهد وقوع بسیاری از اقدامات افراطی‌تر خواهید بود».

میلر تنها عضو ارشد کاخ سفید بود که پس از پایان دوره اول به ترامپ وفادار ماند و در ژانویه بار دیگر او را تا دفتر ریاست‌جمهوری همراهی کرد. از آن زمان، او از نزدیک با بحث‌برانگیزترین سیاست‌های دولت ترامپ پیوند خورده است: بازداشت مهاجران غیرقانونی در جلسات استماع عادی، تلاش برای لغو حق شهروندی بر اساس تولد و تصمیم برای اعزام نیروهای مسلح گارد ملی و تفنگداران دریایی به خیابان‌های لس‌آنجلس.

اما دامنه موضوعات مورد علاقه میلر فراتر از مهاجرت و امنیت است. او با حملات ترامپ به دانشگاه‌ها، شرکت‌های حقوقی، نهادهای فرهنگی و رسانه‌ها نیز مرتبط است. فردی آشنا با طرز فکر ترامپ گفت: «این همه کار استفان است، اوست که نقطه‌ها را به هم وصل می‌کند».

میلر همچنین همواره تمایل داشته مرزها را جابه‌جا کند و سیاست‌های رادیکال را با استدلال‌های حقوقی ضعیفی توجیه کند که برخی قضات آن‌ها را غیرقانونی دانسته‌اند. اسکای پریمن، رئیس گروه دموکراسی فوروارد، گفت: «افراط‌گرایی و زیاده‌روی‌هایی که دیده‌ایم، از پیشنهاد اینکه دولت ملزم به تبعیت از احکام دادگاه‌ها نیست، تا اینکه می‌توان حقوق قانون اساسی مردم را علیه خودشان به سلاح تبدیل کرد، همه جا اثر انگشت استفان میلر دیده می‌شود».

اما برای متحدانش، استفان میلر تجسم دولتی است که از تمامی ابزارها و اختیارات ریاست‌جمهوری برای اجرای مجموعه‌ای از سیاست‌ها استفاده می‌کند؛ سیاست‌هایی که آنان اصرار دارند اکثریت آمریکایی‌ها از آن‌ها حمایت می‌کنند. یکی از لابی‌گران مرتبط با ترامپ گفت: «میلر درک و کنترل کاملی بر دستگاه سیاست‌گذاری دارد، نه فقط در کاخ سفید بلکه بر کل قوه مجریه. او به دولت نشان داده که چطور می‌توان از هر اهرم قدرتی برای رسیدن به نتیجه استفاده کرد».

میلر درخواست برای مصاحبه را رد کرد. اما کارولین لیویت، دبیر مطبوعاتی کاخ سفید، در بیانیه‌ای او را «یکی از قدیمی‌ترین و مورد اعتمادترین مشاوران رئیس‌جمهور ترامپ در نزدیک به یک دهه گذشته» توصیف کرد. او افزود: «من شخصاً می‌توانم شهادت بدهم که ترامپ چه میزان برای استفان احترام قائل است، چون هر روز شاهدش هستم. ترامپ بیشترین اعتماد را به او و توانایی‌های اثبات‌شده‌اش در رهبری دارد. او علاوه بر اینکه در انجام وظایفش فوق‌العاده مؤثر است، همکار و دوستی وفادار نیز هست».

دستاویزی برای سرکوب جریان‌های چپ

در مقابل، منتقدان از این بیم دارند که میلر اکنون از قتل کرک به‌عنوان دستاویزی برای سرکوب جریان‌های چپ و خاموش کردن صدای مخالفان استفاده کند. او در یک پادکست همراه با معاون رئیس‌جمهور جی.دی. ونس گفت که دولت خشم ناشی از مرگ این فعال را به کار خواهد گرفت تا «شبکه‌های تروریستی را ریشه‌کن و متلاشی کند.» او مشخص نکرد منظورش کدام شبکه‌هاست.

میلر در سخنرانی‌اش در مراسم یادبود کرک، با لحنی تند دشمنان جنبش ماگا (عظمت را به آمریکا برگردانیم) را خطاب قرار داد: «شما هیچ‌چیز نیستید. شما شرارت هستید. شما حسادت هستید. شما کینه هستید. شما نفرت هستید. شما هیچ‌چیز نیستید».

اما واکنش نیمه‌گرم جمعیت به خطابه‌ی پرخشم میلر در مقایسه با تشویق پر اشک و پرشور حاضران برای اریکا کرک، بیوه‌ی این فعال سیاسی کشته‌شده، رنگ باخت؛ آن‌هنگام که او گفت قاتل همسرش را بخشیده است. او گفت: «پاسخ به نفرت، نفرت نیست». جمله‌ای که شبیه توبیخی مستقیم به خطابه‌ی آتشین میلر به نظر می‌رسید.

میلر، فرزند خانواده‌ای یهودی و دموکرات که در محله‌ای ثروتمند در سانتا مونیکای کالیفرنیا بزرگ شد، از سنین کم، دیدگاه‌های تندی درباره مهاجرت داشت. میلر از دوران دبیرستان به‌عنوان یک تحریک‌کننده شناخته می‌شد. او دانش‌آموزان لاتین را به خاطر صحبت کردن به زبان اسپانیایی به‌جای انگلیسی سرزنش می‌کرد. در زندگینامه‌ی او با عنوان «نفرت‌پراکن»، جین گوئررو شرح داده که میلر به همکلاسی‌هایش می‌گفت آشغال‌ها را عمداً روی زمین بیندازند تا نظافتچی‌های مهاجر مجبور شوند آن‌ها را جمع کنند. او در یک سخنرانی در مدرسه گفته بود: «آیا من تنها کسی هستم که از شنیدن اینکه باید آشغال خودم را جمع کنم خسته شده‌ام، وقتی کلی سرایدار داریم که برای همین کار پول می‌گیرند؟»

لحظه‌ی درخشش او در رسانه‌های ملی زمانی بود که هنوز دانشجوی دانشگاه دوک بود؛ او در شبکه فاکس‌نیوز ظاهر شد تا از بازیکنان سفیدپوست تیم لاکروس دفاع کند که متهم شده بودند به یک زن سیاه‌پوست تجاوز کرده‌اند. در دهه ۲۰۱۰، او به‌عنوان دستیار جف سشنز، سناتور جمهوری‌خواه آلاباما، کار کرد و تمام انرژی خود را صرف شکست دادن تلاش دوحزبی برای اصلاح نظام معیوب مهاجرت آمریکا کرد.

نویسنده سخنرانی‌های ترامپ

او در ابتدا صدایی تنها در بیابان بود. اما رویکرد سخت‌گیرانه‌ی میلر در زمینه مهاجرت خیلی زود به اصول پذیرفته‌شده حزب جمهوری‌خواه تبدیل شد. در سال ۲۰۱۶، میلر به‌طور رسمی در مقام نویسنده سخنرانی‌ها به کارزار انتخاباتی اول ترامپ پیوست. استیو بنن، که بعدها کارزار ترامپ را هدایت کرد، گفت: «استفان و رئیس‌جمهور فوراً با هم هماهنگ شدند. می‌شود گفت ذهن‌هایشان یکی شد».

به محض ورود میلر، کیفیت سخنرانی‌های ترامپ بهبود پیدا کرد و به گفته بنن، «کمی وزن و محتوای بیشتر» گرفت. او افزود: «کاریزما شما را فقط تا حدی پیش می‌برد. در نهایت باید سیاست‌هایی سنجیده و فکرشده ارائه شود، و استفان کسی بود که این کار را می‌کرد».

میلر در مقام مشاور در نخستین کاخ سفید ترامپ به‌سرعت اثر خود را بر سیاست مهاجرت آمریکا گذاشت. او یکی از نویسندگان اصلی «ممنوعیت سفر مسلمانان» بود که ورود شهروندان چند کشور عمدتاً مسلمان را محدود می‌کرد و همچنین سیاست «تحمل صفر» را تدوین کرد که در سال ۲۰۱۸ باعث جدایی خانواده‌ها در مرز آمریکا و مکزیک شد.

اما ابتکارات او اغلب با سد دادگاه‌ها یا مقاومت شدید در بدنه بوروکراسی فدرال مواجه می‌شد. عمویش از اقدامات او شوکه شده است. دیوید گلاسر، عصب‌روانشناس، برادرزاده‌اش را «منافق مهاجرتی» خواند و گفت اگر آمریکا در اوایل قرن بیستم سیاست‌هایی مشابه آنچه میلر پیشنهاد می‌دهد اجرا می‌کرد، خانواده خودش «راهی دودکش‌های کوره‌های آدم‌سوزی می‌شدند».

در سال ۲۰۱۷، از میلر پرسیدند که آیا سیاست‌های او در محدود کردن مهاجرت قانونی با روح شعر معروف «به من خسته‌هایت، فقیرهایت، توده‌هایت را بده...» که بر پایه مجسمه آزادی حک شده در تضاد نیست؟ میلر پاسخ داد آن شعر «بعداً اضافه شده» و مجسمه در اصل هیچ ربطی به مهاجرت ندارد.

مقاماتی که در دوره ترامپ با میلر کار کرده بودند، از روش‌های غیرمعمول او متعجب بودند. یکی از مقام‌های پیشین گفت: «او روند عادی سیاست‌گذاری را کنار گذاشته است، روندی که در آن وکلا و ذی‌نفعان وارد می‌شدند تا مطمئن شوند طرح‌های دولت از نظر حقوقی و اخلاقی قابل قبول است. استفان بی‌پروا بود، نمی‌خواست برای آن چیزها صبر کند. می‌گفت: نه، ما همین حالا انجامش می‌دهیم. و این هنوز روش کار اوست».

حامیانش اما نگاه دیگری دارند. یکی از همکاران سابقش گفت: «چهار سال طول کشید تا بفهمد چطور می‌توان بوروکرات‌های حرفه‌ای را که کارشان این است توی جلسات بنشینند و بگویند "نه، نه، به ۱۰ دلیل نمی‌توانیم این کار را بکنیم"، کنار بزند. استفان می‌گفت به من بگو چطور می‌توانیم به یک "بله" برسیم».

اما وسواس او نسبت به مهاجران غیرقانونی اغلب دیگران را می‌رنجاند. یک مقام سابق امنیت داخلی گفت: «آن موقع [میلر] می‌گفت بروید دنبال داستان‌هایی از مهاجرانی که در تصادفات ناشی از رانندگی در حالت مستی نقش داشته‌اند، چه محکوم شده باشند چه نه. او می‌گفت باید این تصویر را بسازیم که مهاجران برای آمریکایی‌ها خطرناک هستند». این مقام از انجام چنین دستوری سر باز زد و اندکی بعد وزارتخانه را ترک کرد.

مشاور وفادار

میلر پس از شکست ترامپ در انتخابات ۲۰۲۰ به او وفادار ماند و بخش زیادی از چهار سال بعدی را صرف تدوین سیاست‌هایی کرد که در صورت بازگشت ترامپ به کاخ سفید قابل اجرا باشند. با وجود اینکه آموزش حقوقی نداشت، به کندوکاو در قوانین مهجور پرداخت تا برای طرح‌های سخت‌گیرانه‌اش توجیه پیدا کند. در سال ۲۰۲۳ او در یک پادکست محافظه‌کار توضیح داد که اگر «تهاجمی» به آمریکا صورت بگیرد، چگونه «قانون بیگانگان دشمن» مصوب ۱۷۹۸ می‌تواند برای اخراج‌های دسته‌جمعی بدون روند دادرسی به کار گرفته شود، ترفندی که ترامپ پس از بازگشت به قدرت برای فرستادن ونزوئلایی‌ها به السالوادور از آن استفاده کرده است.

وقتی ترامپ در انتخابات پیروز شد، میلر به سمت معاون رئیس دفتر منصوب شد و خیلی زود روشن شد که او از اختیارات گسترده‌ای برای نادیده گرفتن همان نوع مقاومت بوروکراتیکی برخوردار خواهد بود که در دوره نخست به نظرش مانع کارش شده بود.

در رویدادی که نشان‌دهنده قدرت تازه او بود، میلر و کریستی نوم، وزیر امنیت داخلی، در ماه مه مقام‌های ارشد اجرای قوانین مهاجرت را به واشنگتن فراخواندند تا بابت عملکرد ضعیف‌شان در بازداشت مهاجران غیرقانونی مورد بازخواست قرار دهند.

این لحن سرزنش‌آمیز برای کسانی که او را در دوره اول ترامپ می‌شناختند، آشنا بود. الیسا تروی گفت: «او مردم را سرزنش می‌کند، موعظه می‌کند و فریاد می‌زند. ما همیشه مجبور بودیم با احتیاط اطراف او راه برویم».

میلر در همان جلسه سهمیه‌ای روزانه برای بازداشت سه‌هزار نفر تعیین کرد؛ چهار برابر میانگین بازداشت‌ها در چند ماه نخست دوره دوم ترامپ. پس از آن، ویدیوهایی به‌طور گسترده پخش شد که نشان می‌داد مأموران مهاجرت در جلسات دادگاه به سراغ پناهجویان می‌روند یا کارگران روزمزدی مکزیکی را که در پارکینگ‌های فروشگاه‌ها دستگیر می‌کنند.

(چپ به راست) استفان میلر، معاون رئیس دفتر کاخ سفید؛ پیت هگستث، وزیر دفاع؛ و جی.دی. ونس، معاون رئیس‌جمهور، در اوت با اعضای گارد ملی گفتگو می‌کنند

اقدامات محبوب یا تفرقه‌انگیز؟

منتقدان می‌گویند میلر چهره‌ای تفرقه‌انگیز است که بحث‌برانگیزترین سیاست‌های دولت ترامپ را پیش می‌برد. اما برخی همکاران سابق او باور دارند بسیاری از سیاست‌هایی که او دنبال، از جمله برخورد با مهاجرت غیرقانونی، حمله به جنبش بیداری (woke) و دانشگاه‌های نخبه، بسیار محبوب‌تر از آن است که دشمنانش تصور می‌کنند.

یکی از همکاران سابقش در کاخ سفید اول ترامپ گفت: «او توانایی عجیبی دارد که روندها را زودتر از دیگران تشخیص دهد و بفهمد جامعه گسترده‌تر آمریکا چه واکنشی نشان خواهد داد. چیزهایی مثل حمله به نهادهای نخبه‌گرا واقعاً در میان هر دو حزب با استقبال روبه‌رو می‌شود».

با وجود این، میلر با برخی ناکامی‌ها هم روبه‌رو بوده است. در صد روز نخست دولت ترامپ دادگاه‌های فدرال ۲۵ دستور منع سراسری علیه دولت صادر کردند، در حالی که در دوره بایدن این رقم تنها چهار مورد بود. پریمن گفت: «تعجبی ندارد که دولت ترامپ در دادگاه می‌بازد. به نظر می‌رسد کسی استراتژی حقوقی آن‌ها را هدایت می‌کند که اصلاً وکیل نیست».

تماشای صعود میلر به بالاترین سطوح قدرت سیاسی برای جیسون ایزلاس، دوست لاتین‌تبار دوران مدرسه میلر، تجربه‌ای نگران‌کننده بوده است. او در ابتدا دیدگاه‌های افراطی دوست دوران مدرسه‌اش را بیشتر نوعی ژست نوجوانانه می‌دانست؛ روشی برای طغیان علیه وضع موجود لیبرال که در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل ۲۰۰۰ بر سانتا مونیکا حاکم بود. اما به جای آن‌که با افزایش سن این دیدگاه‌ها کمرنگ شود، تنها شدیدتر و عمیق‌تر شد.

او گفت: «ما همه تبدیل به نسخه‌ی عمیق‌تری از شورش‌های دوران کودکی‌مان نمی‌شویم. اما برای او این‌طور شد. این موضوع همه‌چیز را در زندگی‌اش بلعیده است».