امروز قرار بود مطالب کلاب‌هاوس دیشب که توسط «فصل‌نامۀ خاطرات سیاسی» پیرامون «تغییر ایدئولوژی سازمان مجاهدین در سال۱۳۵۴» برگزار گردید را کار کنیم. اما امروز صبح که باتفاق ماکان رفته بودم از محمد آقا بربری‌پز محلۀمان نان بگیرم، اتفاقی افتاد که دیدم نه‌تنها از «تغییر مواضع ایدئولوژی مجاهدین»، بلکه از «آخر و عاقبت برجام» هم مهم‌تر است.

​نه خرید از ترکیه عیب است نه اقامت در آمریکا. ریا، تظاهر و عوامفریبی عیب است.

اخیرا شهرداریِ تهران بمنظور بالابردن ایمان ساکنین پایتخت، بزرگراهها را مملو از بیلبوردهایی نموده که پیامِ آنها تقویت اعتقاداتِ دینی شهروندان است.

در جریان نوشتن کتاب «ماچگونه، ماشدیم؟» مجبور شدم به سیر اندیشه پس از رحلت رسول‌الله(ص) بپردازم.آنجا بود که با امام احمدبن‌حنبل(رضی الله عنه) و ابوحامد امام محمد غزالى (رضی الله عنه)آشنا شدم. آشنایی با آنها شکل دیگرى از نگاه به شریعت را بمن نشان داد. رویکردى که اصرارى بر روى عقل، علم یافلسفه بمنظور اثبات دین نداشت. در عوض تأکیدش بر روی دل، اطاعت، تسلیم و بالاتر از همه ایمان و تعبد بود.

رهبری ولادیمیر پوتین، بجزگسترش قشون، دیگر چه دستاوردی برای روسها داشته که حالا اوکراینی‌ها هم از آن دستاوردها برخوردار شوند؟

آنچه بسیاری از ایرانیها بلاخص حکومتی هایمان نمیخواهند ببینند آنست که ۲۳سال یک جمع بله قربانگو پوتین را محاصره کرده‌اند و میان او و واقعیتها یک دیوار بلند کشیده‌اند.

​این چندمین بار است که در ایران چنین جنایتی اتفاق میفتاد. پدری،شوهر،برادری یا حتی پسری برای پاک کردن «لکه ننگی» که همسر، خواهر، دختر یا حتی مادر ایجاد کرده او را بطرزفجیعی کشته اند. «لکه ننگ» هم عبارتست از داشتن رابطه نامشروع با مرد دیگری.

«سازمان ملی دانشگاهیان» نهادی متشکل از اساتید انقلابی دانشگاههای تهران، شریف، پلی‌تکنیک و شهید بهشتی که یکی دوماهی می شد اداره دانشگاهها را در دست گرفته بود آنروز مسئولیت نگهبانی درب اصلی دانشگاه تهران را با یک بازو بند «انتظامات» سپرده بود بمن.

آنچه از اخراج اساتید ارجمند محمد فاضلی، آرش اباذری، بیژن عبدالکریمی و خودکشی مرحوم جواد صفری(به واسطه مشکلات مالی با دانشگاه کاشان) تاسف‌آورتر است، سکوت باور نکردنی و عدم پاسخگویی شورای عالی انقلاب فرهنگی به عنوان بالاترین مرجع تصمیم‌گیری در امور دانشگاهها و آموزش عالی کشور است.

جناب بیژن بیرنگ عزیز ، شما به‌هیچ وجه در ساختنِ سریالِ «خانه سبز» در دهه هفتاد اشتباه نکردید.

سخن پیرامون بودجه سال آینده که بیست و یکم آذرماه تقدیم مجلس شد بسیاراست.

از ابتداء هم تکلیف مذاکراتِ هسته‌ای در دولتِ جناب رئیسی روشن بود. انقلابیونِ تندرو در ایران چاره‌ای بجز مذاکره نداشتند.

جناب رئیسی در دومین گفتگوی‌شان با مردم،یا درست تر گفته باشیم با حضرت دکتر حیدری که مصاحبه های جدی و پرسشهای دقیق و بی پروای شان از روسای جمهور ایران شهرت جهانی پیدا کرده،‌ فرمودند که «دولتشان بمدد خداوندِ متعال موفق شده کلیه حقوقها را ماه گذشته بپردازند بدون نیاز به استقراض از بانک مرکزی یا جای دیگری.»

فهمِ دیپلماسیِ ما، هیچ پیچیدگی ندارد.

دوستِ مریخی‌‌ام که در دوران انقلاب به ایران آمده‌بود بعداز گذشتِ ۴۲ سال ازآن دوران، مجدداً در سالگرد درگذشت محمدرضاپهلوی بایران میاید.

رابرت مالی مسئولِ ایران در دولتِ جدید آمریکا، از مرگِ "ساسان نیک نفس" ابراز تاسف مینماید.

آقای دکترحیدری نخستین قرعه کشی را شروع میکنند:

هنوز توافقی با آمریکا صورت نگرفته و گفت‌وگوها در مراحل اولیه است که تندروها دارند علیه آن صف آرایی میکنند.

نه ایران خیلی صریح و قاطع گفته است که به دنبال «برجام ۱۴۰۰» نیست و نه آمریکا. برعکس و دست‌کم بسیاری از چهره‌ها و دست‌اندرکاران میانه‌روتر هر دو کشور از مذاکرات و حصول توافق استقبال می‌کنند. منتها هر کدام به دنبال تحقق رؤیاهای خود از مذاکرات و رسیدن به توافق هستند.

بسیاری از دوستان پیرامون توافق همکاری ۲۵ ساله میان چین و ایران پرسیده‌اند. من مطالب زیادی پیرامون جزئیات آن نمیدانم.

ترم اولِ سال تحصیلی ۱۴۰۰ - ۱۳۹۹، نخستین تجربۀ «تدریس آنلاین» برای من بود. جدای از مزیت‌های آن، من یک اشکال اساسی در دادنِ نمرات پایان‌ترم پیدا کردم.

مجلس طرحی را با قید دو‌فوریت به تصویب رساند که خلاصه‌ آن توقف همکاری با برجام، خروج از پروتکل الحاقی، قطع احتمالی رابطه با آژانس و بالاخره احتمال گرفتارشدن ایران ذیل بند ۷ منشور است؛ یعنی شورای امنیت می‌تواند مجوز حمله نظامی به ایران را صادر کند.

در ایران یکسری باورهای نادرست سیاسی پیرامون آمریکا رایج است.گذشت زمان برخی از آنها را تعدیل کرده، اما برخی دیگر دست کم برای بسیاری از ایرانیان تکان نخورده است.

​چه چیزی تختی را سمبل و اسوه کرد؟ تشک کشتی، مدال المپیک ملبورن، ایستادن روی سکوی قهرمانی وزن هفتم جهان؟ شاید؛ شاید اینها تختی را تختی کرد، اما حقیقت آن است که حبیبی، صنعتکاران، سوخته‌سرایی و خیلی کشتی‌گیران دیگر به‌مراتب از تختی بیشتر مدال گرفتند.

تندروهای اصولگرا می‌دانند که اگر FATF تصویب نشود تبعات بسیاری بر کشور خواهد داشت؛ تحریم‌ها سنگین‌تر و جدی تر و وضعیت اقتصادی کشور خراب‌تر می‌شود.

افزایش قیمت بنزین جام زهری بود که نظام سرانجام می‌بایستی آن را می‌نوشید. طیف گسترده‌ای البته، با این مخالفت خواهند کرد. از مخالفین نظام تا مخالفین دولت، آن را محکوم می‌کنند. بسیاری خواهند گفت که اگرچه قیمت بنزین در ایران پایین است، اما سطح دستمزدها هم بسیار نازل است. بعلاوه مخالفین این تصمیم بدرستی به آثار تورمیِ افزایش قیمت بنزین بر سایر اجناس و خدمات اشاره خواهند کرد.