نیویورک میزبان ۲۰۰ کشور جهان
به گزارش اقتصادنیوز، «ادوارد یونگ»، «لارا لیکس»، «مایکل شویرتز» و «ریک گلادستون» در گزارش ۲۳ سپتامبر برای نیویورک‌تایمز، نوشتند که برخی رهبران جهان در این اجلاس حضور نخواهند داشت از جمله شی‌جین‌پینگ، رئیس‌جمهور چین؛ ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه؛ و بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل. همچنین از رهبرانی که انتظار حضورشان نمی‌رود می‌توان به نیکولاس مادورو، رئیس‌جمهور ونزوئلا، اشاره کرد. دلیل این است که ترامپ و ۵۰ دولت، دولت مادورو را غیرمشروع خوانده‌اند. اما یک چهره برجسته یعنی ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهوری اوکراین، حضور خواهد یافت. گفته می‌شود رئیس‌جمهوری اوکراین از سوی ترامپ تحت فشار است تا درباره اتهامات فساد پسر جو بایدن در فعالیت‌های اقتصادی‌اش در این کشور تحقیق کند. روزنامه وال‌استریت‌ژورنال روز جمعه ۲۹ شهریور گزارش کرد، دونالد ترامپ مکررا از زلنسکی در یک گفت‌وگوی تلفنی در ماه ژوئیه خواسته بود تا درباره جو بایدن و پسرش‌هانتر بایدن و اقدامات و فعالیت‌هایش در ارتباط با این کشور تحقیق کند. طبق این گزارش ترامپ همچنین در این گفت‌وگوی تلفنی به زلنسکی گفته بود تا در این تحقیقاتش با رودی جولیانی، وکیل شخصی وی همکاری داشته باشد.
«یونگ- لیکس- شویرتز- گلادستون» همچنین افزودند که پاکستان نیز ممکن است در مورد تحولات کشمیر و ضمیمه شدن این منطقه به خاک هند موضع‌گیری کند. روز یکشنبه ۳۱ شهریور هم ترامپ با مودی، نخست‌وزیر هند، دیدار کرده بود. به نوشته این گزارشگران، در این اجلاس ممکن است برخی از مهم‌ترین دیدارها و تقابل‌ها رخ دهد که عبارت است از:
الف) رهبران همفکر: بولسونارو، ترامپ، سیسی و اردوغان
ترامپ که به مبالغه، ایجاد هراس و بمباران دیپلماتیک شهره است احتمالا در محاصره افراد همفکر خود قرار خواهد گرفت. بولسونارو که از او با عنوان «ترامپ کوچک» یا «مینی ترامپ» یاد می‌شود همچون ترامپ در عرصه داخلی کشورش چهره‌ای «قطبی ساز» بوده به این معنا که موجب شکاف و قطبی شدن در جامعه شده و منتقدان را در توییتر همواره به سخره می‌گیرد. السیسی هم که تظاهرات اخیر در کشورش مشروعیت او را زیر سوال برده چنان مورد علاقه ترامپ است که به او «دیکتاتور محبوب من» لقب داد. در نهایت اردوغان است که اگرچه دچار اختلافاتی با آمریکا شده اما او نیز اقتدارگرایی است که منتقدان را سرکوب کرده و کشورش به زندان روزنامه نگاران تبدیل شده است.
ب) در نشست تغییرات اقلیمی، نشانی از رهبری آمریکا نخواهد بود
بحران آب و هوا از دستور کارهای اصلی مجمع عمومی است. حدود ۶۰ نفر از سران جهان در این نشست که روز دوشنبه برگزار شد شرکت کردند و مقام‌ها طرحی را اعلام کردند که شامل انتشار «کربن صفر» در ساختمان‌هاست. ترامپ در سال ۲۰۱۷ از توافق اقلیمی پاریس خارج شد.
ج) اما و اگرهایی در روابط چین و آمریکا
قرار بود استیو منوچین، وزیر خزانه داری آمریکا، با همتای چینی خود دیدار کند و در مورد راه‌های رفع اختلافات گفت‌وگو کنند اما برخی دیگر از مقام‌های دولتی به ترامپ فشار می‌آورند که مسائل دیگری را که چین «حساس» می‌شمرد مطرح کند مثل تظاهرات دموکراسی خواهان در هنگ‌کنگ، سرکوب تبتی‌ها و بازداشت بیش از یک میلیون مسلمان که عمدتا اویغور هستند. این گروه معتقدند که ترامپ باید حداقل از چین به‌خاطر ترساندن فعالان اویغوری- آمریکایی انتقاد کند. ترامپ قویا در مورد حقوق بشر سخن نگفته و آشکارا از شی و دیگر رهبران اقتدارگرا تمجید کرده است.
«سومینی سنگوپتا» هم در گزارش دیگری مورخ ۲۴ سپتامبر برای نیویورک‌تایمز به تاریخچه سازمان ملل اشاره کرده و می‌نویسد با گذشت ۷ دهه سازمان ملل در جهان بسیار شناخته شده است. منشور سازمان ملل در کنفرانسی در سان‌فرانسیسکو در ژوئن ۱۹۴۵ از سوی بریتانیا، چین، شوروی و آمریکا امضا شد. وقتی این منشور در ۲۴ اکتبر همان سال اجرایی شد، جنگ جهانی تازه پایان یافته بود. در واقع، از خاکستر جنگ جهانی دوم سازمان ملل ققنوس وار سر بر آورد. در آن زمان، بیشتر بخش‌های آسیا و آفریقا هنوز زیر یوغ قدرت‌های استعماری بود. پس از مذاکراتی سخت، ۵۰ کشور منشوری را پذیرفتند که با عبارت «ما مردمان ملل متحد» شروع می‌شود. در سال ۱۹۴۸، سازمان ملل اعلامیه جهانی حقوق بشر را اعلام کرد. از جمله این حقوق می‌توان به این موارد اشاره کرد: حق به بردگی گرفته نشدن، حق آزادی بیان، حق کسب پناهندگی و فرار از پیگرد از دیگر کشورهای جهان. این سند یکی از معدود سندهایی است که بیشترین ترجمه از آن در جهان انجام گرفته است. با این حال، بسیاری از حقوق ابراز شده – حق تحصیل، حق پرداخت برابر برای کار برابر، حق داشتن ملیت- همچنان یک آرزو یا رویاست و جامه عمل نپوشیده است.
سنگوپتا، گزارشگر نیویورک‌تایمز می‌افزاید هر سال مجمع عمومی سازمان ملل به عرصه‌ای تبدیل می‌شود که روسای جمهور و نخست‌وزیران و دیگر مقام‌ها در آن حضور یافته و به سخنرانی می‌پردازند. گاهی اوقات این سخنرانی‌ها کسالت‌آور است، برخی کلیشه‌ای است و برخی حرفی نو برای گفتن دارند. با وجود محدودیت ۱۵ دقیقه‌ای برای سخنرانی اما برخی رهبران از این محدودیت تعیین شده فراتر می‌روند. برخی سخنرانی‌های طولانی و بی‌ربط ارائه می‌دهند مانند سخنرانی معمر قذافی در سال ۲۰۰۹. برخی هم در سخنرانی رکورد زده‌اند. طولانی‌ترین رکورد سخنرانی در تاریخ سازمان ملل به فیدل کاسترو تعلق دارد که در ۲۶ سپتامبر ۱۹۶۰ به مدت ۴ ساعت و ۲۹ دقیقه سخنرانی کرد. در مجمع عمومی سال گذشته، ترامپ سخنرانی ارائه داد که به‌شدت منتقد چندجانبه‌گرایی بود؛ مساله‌ای که ستون فقرات همکاری‌های بین‌المللی است. از لحظه‌های تاریخی سازمان ملل یکی در سال ۲۰۱۷ بود که ترامپ کره‌شمالی را به «نابودی» تهدید کرد. سالانه صدها قطعنامه در مجمع عمومی مطرح می‌شود اما برخی از آنها توجه زیادی به خود جلب می‌کنند مانند قطعنامه ۱۹۷۵ که صهیونیسم را برابر با نژادپرستی نامید.
شورای امنیت ۱۵ عضوی، قدرتمندترین بازوی سازمان ملل است. این شورا از توانایی اعمال تحریم‌ها برخوردار است. این شورا دارای ۵ قدرت دائمی دارای حق وتو است که پیروزان جنگ جهانی هستند. ۱۰ عضو دیگر به مدت ۲ سال انتخاب می‌شوند. تلاش‌ها برای وارد کردن اعضای دیگر به جرگه اعضای دائمی – مانند هند، آلمان و ژاپن- با شکست مواجه شده است. هر یک از ۵ عضو دائم از توانایی وتوی هر تصمیمی برخوردارند. از پایان جنگ سرد به این سو، ایالات‌متحده ۱۶ بار قطعنامه‌های سازمان ملل را وتو کرده است. بسیاری از این قطعنامه‌ها هم به روابط اسرائیل و فلسطین مربوط بود. روسیه در این دوره ۲۲ بار قطعنامه‌ها را وتو کرده است.
